„Kiedyś byliśmy dzieciakami” – dorosłe dzieci (ocena 6/10)

Przypomnienie filmu który wstrząsnął opinię publiczną.

Film „Dzieciaki” z 1995 roku, niskobudżetowy i niepozorny, wywołał szok wśród opinii publicznej. Ze względu na realistyczne ukazanie patologicznych zachowań niepełnoletnich. Z jednej strony doceniano realizm i siłę oddziaływania na widza, z drugiej wytykano przekraczanie filmowej granicy – nawet traktowano tą produkcję jako dokumentalną.

Po latach aktorzy w szczerych wypowiedziach odnoszą się do samego filmu, jak i dalszych losów karier. Popularność jaką cieszyła się produkcja przerodziła się w niezdrowy podziw także dla aktorów. Nie wszyscy to wytrzymali. Szczególnie, że byli naturszczykami, faktycznie pochodzącymi z patologicznych kręgów. Ten element uwypuklony w dokumencie stanowi ciekawy element rozważań o trudnościach z poradzeniem sobie z niespodziewaną sława i diametralną zmianą sytuacji finansowej. Jakże często podobny problem dotyka sportowców którzy wybili się z biedoty na niewyobrażalny poziom finansowego bogactwa.

Drugim aspektem jest nawiązanie do kontrowersji wywołanych tak realistycznym ukazaniem zachowań niepełnoletnich. Rozmówcy raczej odrzucają tezę o dokumentalnym charakterze produkcji, ale sugerują iż wiele scen i dialogów było improwizowanych.

Dokument zainteresuje widzów dobrze zaznajomionych z pierwowzorem. Dla pozostałych może być mniej czytelna. Powinna skłonić do zaznajomienia się z tym niewątpliwie ważnym we współczesnej historii kina obrazem. Konkluzją może być iż upływ czasu niewiele zmienił – obraz młodzieży z filmu współcześnie przybiera jeszcze bardziej patologiczne formy.

Twórcy dokumentu zbytnio się nie wysilali. Ich największym sukcesem jest pozyskanie wypowiedzi aktorów. Do gadających głów dołożono sporo archiwalnych materiałów. Niestety reżyser i scenarzysta filmu z 1995 roku odmówili udziału w dokumencie. To często jednak staje się dodatkową zachętą marketingową.