„My, dwie” – emerytowane lesbijki (ocena 6/10)

Zakazana, kontrowersyjna miłość nie rdzewieje pokonując najtrudniejsze przeszkody.

Babcia Madeleine od lat ukrywa swój homoseksualny związek uczuciowy z mieszkającą na tym samym piętrze kochanką.

Kino ma problem z przystępną formą opowiadania o miłości homoseksualnej. Filmy tego gatunku zazwyczaj dotyczą mężczyzn i są pretensjonalne, a często obsceniczne. Tym większym zaskoczeniem jest ta produkcja poruszająca temat ekstremalnie trudny – bo miłości nie tylko lesbijskiej ale w dodatku kobiet starszych, o nieatrakcyjnych ciałach. Tym większy sukces, że samym obrazem, mimiką aktorów – do czego w pewnym momencie zmusza scenariusz, udało się oddać rozmiar romantyzmu i przywiązania do ukochanego człowieka. W dodatku film jest pełnometrażowym debiutem reżyserskim – tym większe słowa podziwu. Ma co prawda jeszcze problem z kompleksowym zarysowaniem otoczenia (jak chociażby wątek zwolnionej pielęgniarki) i dość jednostronne (bezkompromisowa postawa córki), może nawet przerysowane (motyw telefonu z domu opieki) podejście do tematu – jednak cel jaki sobie stawia osiąga. To naprawdę trudna sztuka, aby związek kontrowersyjny, nietrakcyjny uczynić romantycznym i przystępnym wizualnie dla widza. Reżyser operuje prostymi środkami: miłość wyraża nie seks i pożądanie fizyczne, a spojrzenie, czy przytulenie. Dzięki temu starość ciał nie stanowi przeszkody, ani dyskomfortu dla widza, chociaż czasami można mieć różne odczucia. Dużo dobre robią świetne wręcz role kobiece – widać doświadczenie, a także wyczucie tematu. Uzupełniają to nastrojowe zdjęcia pozwalające zauważyć najdrobniejszy gest i szczegół.

Nie jest to film atrakcyjny, nie jest dla szerszej widowni. Pozwala jednak tym, którzy zrozumieją przesłanie utożsamiać się z realnymi problemami osób z nieakceptowaną przez społeczeństwo orientacją seksualną. Gdyby dyskurs o tematyce LGTB był na takim poziomie, to temat ten budziłby tylu niezdrowych emocji. Niestety nawet ten film nie zostanie zauważony – dystrybucja kinowa byłą szczątkowa, a pokazy na festiwalach doceniających prace operatorów (Camerimage, Off Camera) to tylko okazja dla osób, które starają się być na bieżąco z filmami pomimo okresu zamknięcia kin.

Plusy:

+ przystępny scenariusz

+ ukazanie romantyczności

+ wyważona narracja

+ znakomite aktorstwo

+ ładnie sfilmowany

Minusy:

- kontrowersyjny temat

- powolne tempo

- skrywane wydarzenia

- dyskomfort wizualny

- niedopracowane postacie drugoplanowe