„18 kiloherców” – narkotyki w Kazachstanie (ocena 6/10)

Zwycięzca Konkursu Międzynarodowego 36. Warszawskiego Festiwalu Filmowego.

Dwóch nastolatków mieszkających w ałmatańskich blokowiskach fascynują pierwsze przygody z twardymi narkotykami.

To surowe, prawie paradokumentalne kino. Pokazuje problemy współczesnego Kazachstanu, jakże bliskie innym miejscom na świecie. Taka formuła jednak szybko się wyczerpuje. Brakuje pozytywniejszego bohatera, z którym widz mógłby się utożsamiać, a scena przełomowa jest zbyt przerysowana. Wiele do życzenia pozostawia również trudna do zapamiętania puenta. To psuje początkowo dobre wrażenia, aczkolwiek obejrzenie obrazu z kinematografii rzadko obecnej w Europie jest z pewnością obowiązkiem europejskiego widza.

Bardzo ciekawa jest interpretacja tytułu wyjaśniona w napisach końcowych. To częstotliwość słyszalna tylko przez młodych ludzi. Wskazuje to wyraźnie na zaszufladkowanie problemu w odniesieniu do osób rozpoczynających swoją styczność z narkotykami. Pewnie w kinie powstało wiele lepszych filmów o uzależnieniu, ale jednak nowością jest lokalizacja w stolicy Kazachstanu.

To nie jest film na nagrodę na poważnym festiwalu. W warstwie narracyjnej i ogólnym przesłaniu pozostawia wiele do życzenia. Jurorzy robią swoimi werdyktami krzywdę i filmowi, który potem trafia z łatką nagrodzonego do kin, i festiwalowi który reprezentują, i innym dużo lepszym filmom prezentowanym w Konkursie Międzynarodowym. Niestety dysproporcja ocen jurorów i widzów zbyt wyraźnie się pogłębia.

Plusy:

+ tematyka uzależniania od narkotyków

+ surowa forma

+ klimat

+ obraz współczesnego Kazachstanu

+ intrygujący tytuł

+ docenienie przez jury WFF

Minusy:

- uproszczenia narracyjne

- brak pozytywnego bohatera

- niejasna puenta

- widać pierwowzór literacki