Ogród rodzinny. Dezerter – Pożegnanie z Prahą (ocena: 3/10)

Zaskoczenia nie było. Druga część czeskiej trylogii wojennno-powojennej jest koszmarnie słaba. Ale nie gorsza od pierwszej, bo to chyba niemożliwe. Zaskoczeniem był natomiast fakt, że ten samotny piątkowy seans okazał się ostatnim w kinie Praha, które z dniem 1 kwietnia zakończyło swoją działalność.

Druga część zgodnie z chronologią działań przenosi nas w okres powojennej, komunistycznej Czechosłowacji. Bohaterem jest prowadzący salon fryzjerski ocalały z obozu Otto. Prywatna inicjatywa nie jest jednak mile widziana w nowym ustroju. Żart, trzeba przyznać – mocny, dzieci właściciela salonu pociągnie za sobą daleko idące konsekwencje.

Można długo deliberować dlaczego ten tryptyk jest takim gniotem, mimo tak doświadczonego reżysera. Szwankuje tutaj praktycznie wszystko, od kompozycji opowiadanej historii, poprzez dialogi, aktorstwo, na warstwie realizacyjnej (montaż, zdjęcia, muzyka) kończąc. Jakaż to wielka szkoda, bo tak patrząc z lotu ptaka to same historie powinny być ciekawe. W końcu to trudne przypadki i wybory podczas mrocznych czasów wojennych i powojennych w państwach komunistycznych. Dodatkowy potencjał tkwił w traumie poobozowej i trudnościach w powrocie do normalnie (w miarę normalnie biorąc pod uwagę komunistyczny ustrój) funkcjonującym społeczeństwie. Szkoda tak zmarnowanego tematu na film, który nawet do telewizji się nie nadaje.

Tym większe zdziwienie z usilnym wpychaniem tryptyku do repertuar kin, a nawet pojawiające się pozytywne recenzje. Frekwencja oczywiście jest przewidywalna, tylko jacyś napaleńcy wszystkich premier, albo frustracji goszczą na pojedynczych seansach, najczęściej samotnie. A potem jest wielkie zdziwienie, że takie kina studyjne jak warszawska Praha popadają w tarapaty finansowe i kończą funkcjonowanie. Ostatnią część trzeba będzie zmęczyć już w innym niż praska Jagiellońska miejscu.

Plusy: