Dagadana. Świat bez granic – azjatyckie tournée (ocena 6/10)

Azjatycka trasa koncertowa polsko-ukraińsko-amerykańskiej grupy folkowo-jazzowej.

Nazwa Dagadana pochodzi od imion liderek grupy: Polki Dagmary Gregorowicz i Ukrainki Dany Vynytskiej. Zespół uzupełnia Michał Pospieszalski syn znanego Marcina Pospieszalskiego. Kilka lat temu zespół przemierzył kraje azjatyckie: Chiny, Singapur, Malezję, Bali, gdzie spotkał się z dużym zainteresowaniem i popularnością. Efektem trasy jest płyta koncertowa oraz film dokumentalny – w trakcie podróży towarzyszył bowiem zespołowi dokumentalista Paweł Zabel.

Powstał film oparty na muzyce. Szczególnie w pierwszej części dominują fragmenty prób, koncertów, publicznych wykonań. Skoczna muzyka, wpadająca w ucho, w ciekawych aranżacjach. Pokazane są różnorodne miejsca koncertowe, głównie są to kameralne wykonania. Zdarzają się większe sale koncertowe, ale także przypadki gdy zaskoczeni muzycy zastają instrumenty przeznaczone dla dzieci. Bardzo ciekawy wątek dotyczy chociażby występu w wysokogórskiej wiosce, gdzie wizyta zespołu jest wielkim wydarzeniem.

Film Zabela pokazuje jak muzyka potrafi łączyć różne kultury. Pomimo bariery językowej (teksty są ważne i wartościowe w repertuarze zespołu) azjatyccy słuchacze wydają się być oczarowani twórczością grupy. Zapewne jest coś głębszego w uwielbieniu przez Azjatów naszej rodzimej muzyki, co najbardziej przekłada się na japońską fascynację Chopinem.

Przy okazji objazdu przez Dagadanę azjatyckich miejsc można również poznać miejscowe krajobrazy, kulturę, podejście mieszkańców oraz turystów do życia. Członkowie zespołu chętnie nawiązują kontakty, rozmawiają z ludźmi, doświadczają ciekawych kontaktów, jak chociażby zabawna scena ze sprzedawcą lodów.

Film jednak najlepiej sprawdza się, gdy pojawia się muzyka. W wersji poznawczej radzi sobie dużo gorzej – bardzo mało jest tutaj informacji o samym zespole, ich członkach, genezie powstania, rodowodzie. W zasadzie tylko kilka razy powtarzany tekst, że Dana jest Ukrainką, ale nic o tym jak powstał zespół, jaka połączyła ich idea, jakie są plany i zamierzenia.

To ukierunkowanie na muzykę, pomimo że jest ona bardzo przyjemna w odbiorze, powoduje że powoli staje się monotonnie. Ten sam schemat: próba, podróż, koncert powtarzają się kilkukrotnie. Wiadomo, że twórcom filmu i tak było żal rozstać się z wieloma scenami, bo zapewne powstało wielokrotnie więcej materiału. Jednak dla postronnego widza, mniej zainteresowanego muzyką, i tak można było znacznie skrócić film. Zakładając oczywiście, że jest produkcją dla szerszego kręgu odbiorców niż tylko fani muzyki folkowej.

Z tym odbiorem jest większy problem. Pomimo oficjalnej premiery kinowej film w listopadzie 2018 miał tylko pojedyncze pokazy. Do Warszawy dotarł na jedyny pokaz w trakcie przeglądu polskich filmów w Iluzjonie. Trochę szkoda, bo ogląda się ten dokument z dużą przyjemnością i zapewne byłoby zasadne udostępnić szerszej widowni. Może do jakiejś telewizji, albo na platformę filmową?

Pod względem samej realizacji film wyróżnia się spośród wielu produkcji dokumentalnych. Kamera ustawiona jest w ciekawych miejscach sprawiając wrażenie podglądania koncertu, tak jakby widz występował w roli uczestnika wydarzenia. Sceny są odpowiednio wkomponowane, dobrze zmontowane, nie ma „gadających głów”. Jeżeli więc pojawia się monotonia, to tylko i wyłącznie ze względu na powtarzalność kolejnych występów. Udało się także „sfotografować” trochę azjatyckiej kultury, obyczajów i krajobrazów. Może za mało, ale to zapewne kwestia doboru scen ukierunkowanych na pokazanie warstwy muzycznej.

Plusy: