„Wszechświat Oliviera”: kometa Halleya (ocena: 3/10 - za wulgaryzm)

Kino familijne antypatycznych bohaterów...

Nastoletni Olivier trafia do nowego środowiska, zmuszony do przeprowadzki przez ojca pogrążonego w długach. W obliczu finansowego i rodzinnego chaosu spogląda w niebo, szukając w gwiazdach ratunku od pechowego losu.

Już sam punkt wyjścia – rodzina ścigana przez wierzycieli – okazuje się chybiony jak na kino adresowane do nastolatków, a rozwój wydarzeń tylko potwierdza nietrafione założenia fabularne. Jednym z pierwszych „inicjacyjnych” epizodów bohatera jest upokorzenie w postaci zsikania się w spodnie, wynikające z braku determinacji, by wymóc skorzystanie z toalety. W tle przewija się wątek stereotypowo naszkicowanej grupy Cyganów, matka rozważa rozwód z niezaradnym mężem, który – gdy wreszcie znajduje zatrudnienie – wykonuje pracę mało chwalebną, a część wypłaty przepija w barze. Dziadek, skłócony z ojcem Oliviera i zapatrzony w nocne niebo, marzy o pościgu za kometą Halleya.

Scenariusz jest nierówny i pozbawiony empatii wobec bohaterów: konfliktom brakuje wiarygodnych motywacji, a zwroty akcji zastępują logiczne konsekwencje. Postaci pozostają antypatyczne, grane sztywno i bez wyczucia tonacji familijnej; trudno komukolwiek kibicować. Dialogi są sztuczne, a doraźny dowcip zbyt często opiera się na wulgaryzmach, co w praktyce dyskwalifikuje film dla młodszego widza, nie oferując jednocześnie dorosłym nic ponad szkolne zgrywy.

Realizacja techniczna wypada przeciętnie, choć w nocnych scenach da się dostrzec ambicję: praca kamery i efekty w momentach obserwacji nieboskłonu bywają sugestywne, a motyw komety – choć pretekstowy – wprowadza oddech i poczucie większej skali świata. Na plus zapisują się również piłkarskie akcenty: krótkie sekwencje meczowe są zmontowane klarownie.

Na tym lista zalet się kończy. „Wszechświat Oliviera” rozmija się z własnym odbiorcą i gatunkiem: dla nastolatków bywa nieodpowiedni i odstręczający, dla dorosłych – zwyczajnie naiwny i chaotyczny. Ambicja patrzenia w gwiazdy nie równoważy przyziemnych błędów dramaturgii.

„Wszechświat Oliviera” to przykład filmu, który rozmija się z konwencją kina familijnego na niemal każdym poziomie. Nietrafiony punkt wyjścia, antypatyczne postaci, sztuczne dialogi i nadmiar wulgaryzmów sprawiają, że trudno go polecić komukolwiek. Jedynie wątek astronomii i drobne akcenty piłkarskie wnoszą chwilowe wytchnienie w narracyjnym chaosie. Reszta pozostaje opowieścią, która ani nie bawi, ani nie wzrusza, ani nie inspiruje.

Atuty:

• astronomia

• gwiezdne wizualizacje

• motywy piłkarskie

• próba wprowadzenia motywu międzypokoleniowego (dziadek–wnuk)

Mankamenty:

• nietrafiony punkt wyjścia jak na kino familijne

• antypatyczne, źle napisane postaci

• sztuczne dialogi z elementami wulgarnymi

• sztywne aktorstwo i brak chemii między bohaterami

• przewidywalna i chaotyczna narracja

• stereotypowe przedstawienie Cyganów

• mało chwalebny przekaz edukacyjny

• niepotrzebnie przeciągany czasowo

• brak seansów kinowych, chociaż może to i lepiej

Polecane dla:

• widzów, którzy bezkrytycznie sięgają po każdą nowość z etykietą „familijne”

• osób gotowych przymknąć oko na wulgaryzmy w filmach dla młodzieży

• fanów motywów astronomicznych, którym nie przeszkadza reszta filmowej konstrukcji

• dłużników, bezrobotnych i przemytników…

Twórcy:

• reżyseria: Alexis Morante

• scenariusz: Miguel Angel Gonzalez, Alexis Morante

• obsada: Rubén Fulgencio, Salva Reina, María León, Pedro Casablanc, Luna Berroa, Roberto Campillo, Sergio Ramos, Antonio López Vallejo, Elsa Belo

tytuł oryginalny: El universo de Óliver

produkcja: Hiszpania

rok: 2022

gatunek: familijny rodzinno-astronomiczny

polska premiera kinowa: 7 lutego 2025 (pojedyncze seanse)

dystrybucja: Fundacja "Filmowa Warszawa"

platforma: cda

obejrzane: w czwartek, 14 sierpnia 2025 roku, rano, na platformie cda