„Moi synowie”: od piłkarza do pałkarza (ocena: 6/10 – za Lotaryngię)

Twarde męskie wychowanie często idzie w zmarnowanie…

Kochająca się rodzina: ojciec i dwóch już dorosłych synów. Młodszy wyjeżdża na studia do Paryża, starszy zamiast kontynuować karierę piłkarza wpada w złe towarzystwo, co zaczyna niepokoić ojca – pracownika zakładów kolejarskich o lewicowych poglądach.

Film opowiada o ojcu samotnie wychowującym dwóch dorosłych synów w górniczo-kolejarskiej Lotaryngii. Mniej uzdolniony syn zostaje z ojcem, ale popada w niepokojące środowisko, co budzi niepokój ojca, który nie potrafi już na niego wpłynąć. Młodszy wybiera inną drogę – studia w Paryżu, intelektualny rozwój. Rodzina rozdziela się nie tylko fizycznie, ale i mentalnie: jeden brat pnie się ku przyszłości, drugi stacza się ku przemocy, a ojciec zostaje sam w poczuciu wychowawczej porażki.

Szkoły nie uczą, jak wychować dziecko na dobrego człowieka, a samotny ojciec boleśnie doświadcza tej prawdy. W dodatku trudniej jest bez kobiecej ręki. Nie ma tutaj większego znaczenia czas i otoczenie społeczno-polityczne, jak się ma nie udać to dziecko zejdzie na złą drogę w każdych okolicznościach. Film zresztą minimalizuje te wątki – zarówno okres w którym toczy się akcja, jaki i miejsce Lotaryngia targana francusko-niemieckimi podtekstami.

„Moi synowie” to produkcja surowa, kameralna, wyciszona, niedopowiedziana narracyjnie. Operuje prostymi środkami, oszczędnym montażem. Siłą są dialogi i niezwykle wiarygodne role aktorskie. Film jest adaptacją książkową, co nie jest nawet widoczne. Ciekawszym elementem jest, że film o mężczyznach został zrealizowany przez dwie kobiety. I może ten dystans stanowi jego siłę.

Niestety w Polsce produkcja znalazła niszowego dystrybutora i jest skąpo obecna w kinach. Wielka szkoda, bo jednak ta historia wciąga, pozostając na dłużej z widzem.

„Moi synowie” to pozornie kameralny, ale finalnie silny w przekazie film. Ukazuje porażkę wychowawczą. Niepotrzebnie jest kwalifikowany jako głos w dyskusjach społeczno-politycznych.

Plusy:

• sugestywne ukazanie porażki wychowawczej

• autentyczna chemia między bohaterami

• siła męskich więzi rodzinnych

• kameralny klimat, gęsta, duszna atmosfera

• szczerość i brak upiększeń

• uniwersalny temat

• interesująca perspektywa kobiecych reżyserek w męskiej historii

• oszczędny montaż

• dobrze rozpisane dialogi

• mocne aktorstwo ojca (Vincent Lindon) i braci (Benjamin Voisin, Stefan Crepon)

• autentyczna scenografia i lokalny koloryt Lotaryngii (blokowiska, zakłady, boiska)

• wyważone tempo narracji oddające codzienność życia bohaterów

• zapadające w pamięć sekwencje sądowe

Minusy:

• mało atrakcyjna - surowa forma

• nieczytelne przeskoki czasowe (momentami trudno określić, ile minęło)

• nie do końca jasne motywacje bohaterów

• uproszczenia scenariuszowe

• niewykorzystany potencjał wątków społeczno-politycznych (Lotaryngia)

• oszczędny podkład muzyczny

• uproszczenia i momenty pretensjonalne

• schematy w konstrukcji bohaterów

• zbyt oszczędna narracja

• niszowa dystrybucja w Polsce ogranicza odbiór

Polecane dla:

• amatorów kameralnych dramatów rodzinnych

• miłośników francuskiego kina obyczajowego

• widzów zainteresowanych tematyką radykalizacji młodych ludzi

• pedagogów, psychologów, nauczycieli

• kinomanów szukających surowego, europejskiego stylu

• śledzących kino społeczne z nutą politycznego kontekstu

• wdowców i samotnych rodziców

• ojców i synów

• narodowców i lewaków

Twórcy:

• reżyseria, scenariusz: Delphine Coulin, Muriel Coulin

• obsada: Vincent Lindon, Benjamin Voisin, Stefan Crepon, Edouard Sulpice, Sophie Guillemin, Arnaud Rebotini

tytuł oryginalny: Jouer avec le feu

produkcja: Francja, Belgia

gatunek: dramat rodzinno-społeczny

rok: 2024

premiera kinowa: 5 września 2025

dystrybucja: Galapagos Films

festiwale: Wenecja