„Zakręcony piątek 2”: odgrzewany kotlet (ocena: 4/10 — za zamiany)

Andrzej
12 minut temu
3 minut(y) czytania

Disney niepotrzebnie wraca do jednego ze swoich najbardziej udanych familijnych pomysłów.

Anna jest samotną matką, ma zbuntowaną córkę Harper i w pakiecie z nowym narzeczonym – przyszłą pasierbicę Lily. Do tego dochodzi ślub, patchworkowa rodzina i niesnaski pokoleniowe.

Oryginalny „Zakręcony piątek” z 2003 roku urósł do rangi filmu pokoleniowego – szczególnie dla widzów wychowanych na Lindsay Lohan i Jamie Lee Curtis, których chemia na ekranie była połową sukcesu produkcji. Jeżeli chciano powtórzyć sukces, warto było pochylić się nad scenariuszem i nowymi postaciami.

Mankamentem jest już początek – rozwleczony, naszpikowany ekspozycją, pozbawiony energii. Zanim dojdzie do czegokolwiek „zakręconego”, widz musi przejść przez długi wstęp o przygotowaniach do ślubu, powracającej miłości, konfliktach w szkole, tęsknocie za Londynem i lękach związanych z łączeniem dwóch rodzin. Wszystko to dałoby się opowiedzieć sprawnie w kilku scenach, ale film uparcie grzęźnie w dialogach, które tylko powtarzają oczywistości. Zamiast budować napięcie przed nieuniknioną przemianą, dostajemy rozciągnięty serialowy prolog.

Kiedy wreszcie następuje magiczna zamiana, ujawnia się główny problem konstrukcyjny: cztery osoby w cudzych ciałach to o dwa wcielenia za dużo. Zamiast czytelnej zabawy, mamy fabułę, która co chwilę wymaga zastanowienia, kto jest kim. Montaż i inscenizacja nie zawsze nadążają z klarownym zaznaczeniem tych przeskoków, więc widz zamiast śmiać się z zamiany, skupia się na tym, żeby się nie pogubić. Przemiana jest zbyt skomplikowana jak na tak lekką komedię – zamiast zwiększać liczbę gagów, zwiększa poziom irytacji.

Do tego dochodzi scenariusz, który jest mało zajmujący. Konflikty rodzinne są odhaczane jak punkty z listy: bunt nastolatki, zazdrość o uwagę rodzica, strach przed przeprowadzką, poczucie bycia „tą obcą” w nowej rodzinie. Wszystko jest poprawnie nazwane, ale rzadko naprawdę przeżyte. Dialogi w dużej mierze służą temu, by bohaterowie tłumaczyli sobie (i nam) to, co i tak widać.

Humor – który powinien być sercem takiego filmu – działa zaskakująco słabo. Zamiast lekkości i pomysłowych żartów zbudowanych na różnicach pokoleniowych, dominują głośne, przeciągnięte scenki, w których bohaterowie wrzeszczą, potykają się i robią „dziwne miny”. Zamiast bawić, film coraz częściej męczy – zwłaszcza w scenach, gdzie obie pary zamienionych bohaterów próbują jednocześnie ratować swoje wątki.

Nie pomaga aktorstwo. Curtis i Lohan mają charyzmę i momentami widać, że starają się tchnąć życie w papierowe dialogi, ale nawet one nie są w stanie wynieść materiału na wyższy poziom. Młodsza obsada balansuje między przeszarżowaniem a kompletnym brakiem wyczucia – efekt na ekranie jest mizerny. Źle rozpisane dialogi demaskują każdy brak naturalności: każde „emocjonalne” wyznanie brzmi jak cytat z poradnika, a nie jak zdanie wypowiedziane przez nastolatkę czy rodzica, który naprawdę nie ogarnia sytuacji.

Paradoks polega na tym, że film ma w sobie wszystkie elementy gotowego hitu rodzinnego – znaną markę, rozpoznawalne twarze, prosty koncept – i jednocześnie sprawia wrażenie produkcji zrobionej bez przekonania. Zamiast szukać nowych, świeżych sytuacji w starym pomyśle, twórcy mnożą wątki i ciała, ale nie mnożą pomysłów.

„Zakręcony piątek 2” rodzi rozczarowanie i rosnącą frustrację. Przypomina, że sequel wymaga często większego wysiłku niż pomysłowa część oryginalna.

Twórcy:

reżyseria: Nisha Ganatra
scenariusz: Jordan Weiss
obsada: Lindsay Lohan, Jamie Lee Curtis, Chad Michael Murray, Mark Harmon, Stephen Tobolowsky, Julia Butters, Sophia Hammons, Manny Jacinto, Maitreyi Ramakrishnan, Christina Vidal, Haley Hudson