„13 kamer”: inwigilacja i zdrada (ocena: 5/10 – za podglądanie nagości)

Popularność systemów monitoringu obraca się przeciwko szarym obywatelom.

Młode małżeństwo, żona w ciąży, sprowadza się do domku wynajmowanego przez obleśnego typa.

Narracja odnosi się do dwóch, intrygujących, motywów. Pierwszy to, zasygnalizowany na samym wstępie skalą monitoringów, problem podglądania. Popularność systemów kamer sprawiła iż obywatele są narażeni na nieświadome wystawienie prywatności. W tym przypadku w wynajmowanych mieszkania, ale także w hotelach, czy miejscach publicznych (toalety, przymierzalnie w sklepach). Niestety zostało w tym filmie to zbyt powierzchownie ukazane. Zazwyczaj kamery są jednak w jakiś sposób widoczne. Poza tym przerysowany właściciel mieszkania od razu powinien wzbudzić podejrzenia. W całym tym wątku atrakcyjne mogą być co najwyżej sceny nagości, ale w takim kontekście jest ona i tak mało podniecająca. A w pamięci pozostaje ohydna scena ze szczoteczką do zębów.

Równocześnie wprowadzony jest drugi wątek – zdrady męża żony będącej w ciąży. I także w tym przypadku jest on niedopracowany, z niewykorzystanym potencjałem. Co prawda bohaterowie są wyraziści, a ich rozterki - ludzkie. Jednak chaotyczna narracja i brak ukazania intencji sprawia iż jest to mało angażujące.

Rozczarowanie samym scenariuszem powoduje iż film staje się sztampowym thrillerem, z niewykorzystanym potencjałem. Realizacyjnie próbuje ukryć wady scenariuszowe: przekombinowanymi ujęciami i muzyką w tle. Może gdyby cały film ukazano za pomocą zainstalowanych w domu kamer byłoby ciekawiej.

Produkcja nie znalazła drogi do kin (acz przecież wiele gorszych jest wprowadzanych), na platformach streamingowej też nie wzbudza większego zainteresowania. Pozostaje pewne odczucie niewykorzystanego potencjału, może dlatego powstała kontynuacja „14 kamer”.