„Sisu: Droga do zemsty”: transport drewna ze Związku Sowieckiego (ocena: 6/10 — za Fina)

Andrzej
22 minuty temu
2 minut(y) czytania

Typowo fińska odporność na obrażenia, ciosy i postrzały.

Po zakończeniu wojny radziecko-fińskiej część terytorium Finlandii została anektowana przez Związek Radziecki. Pogrążony w żałobie mężczyzna postanawia przewieźć ogromne bale drewna, by zbudować dom w swojej ojczyźnie.

To podzielona na rozdziały, szalona sensacyjna „jazda bez trzymanki”. Pozbawiona logiki, rachunku prawdopodobieństwa, a często także praw fizyki. Czy to samolot, czołg, pociąg czy zmasowany ostrzał – nic nie jest straszne zdeterminowanemu protagoniście.

Wydawało się, że pierwsza część wyczerpała temat. Nic bardziej mylnego. Po Trzeciej Rzeszy przeciwnikiem staje się kolejna zbrodnicza machina – Armia Czerwona. Zamiast złota mamy zwykłe drewno, ale przerysowanie jest jeszcze mocniejsze. Styl pozostaje ten sam: nieprawdopodobna walka jednostki ze zmasowanymi siłami wroga.

Żeby dobrze się bawić, trzeba porzucić wszelkie prawa logiki. Jeśli zaakceptuje się zasadę, że film nie musi naśladować życia, można nastawić się na ciąg coraz bardziej absurdalnych pomysłów – a twórcom naprawdę trudno odmówić inwencji.

To starannie zmontowany, dobrze zagrany i przystępnie skonstruowany film. Momentami może odstraszać drastycznymi scenami, ale wszystko pozostaje mocno umowne i z góry przewidywalne – bohater sprawia wrażenie praktycznie niezniszczalnego. Pokonał Niemców, pokonał ZSRR – w trzeciej części wypadałoby wystawić przeciw niemu co najmniej armię amerykańską. Przynajmniej nie będzie wtedy razić łamana angielszczyzna w ustach Niemców czy Rosjan.

„Sisu: Droga do zemsty” do maksimum przerysowuje kino sensacyjne. No chyba że Finowie faktycznie są aż tak odporni na obrażenia…