„Oszukać przeznaczenie: Więzy krwi”: wieża Skyview (ocena: 6/10 - za monety)

Andrzej
1 dzień temu
2 minut(y) czytania

Wszyscy zginiecie w makabrycznych okolicznościach!

Randka na otwarciu nowej, luksusowej restauracji na szczycie imponującej wieży Skyview (otwartej przed terminem – czy to na pewno dobry pomysł?) ma stać się okazją do zaręczyn. Jednak moneta rzucona przez dziecko z tarasu widokowego uruchamia ciąg tragicznych wydarzeń. Ten koszmar z przeszłości powraca w snach młodej studentki. Trop prowadzi ją do babci – kobiety od lat wyklętej przez rodzinę.

Wraca jedna z najbardziej ikonicznych serii kina gore – i robi to w dobrym stylu. Nie ma nic bardziej przerażającego niż nieuchronność i brutalne odejście z tego świata. To film, po którym jazda za ciężarówką z drewnem czy zwykłe włączenie czajnika mogą przyprawić o palpitacje serca. Pytanie tylko – czy po tylu odsłonach ten motyw jeszcze działa?

Twórcy wychodzą z tego dylematu obronną ręką. Nie przekombinowali. Scenariusz jest spójny, postacie – wyraziste (babcia naprawdę wymiata), a dialogi napisane poprawnie. Jasne, całość jest wtórna – po tylu częściach to nieuniknione – i boleśnie przewidywalna (co niestety nie pomaga bohaterom). Ale sedno pozostaje niezmienne: nowe, pomysłowe i maksymalnie krwawe sposoby umierania. Fani powinni być zadowoleni.

Na szczególną uwagę zasługuje scena koszmaru sennego, stylizowana na czasy młodości babci głównej bohaterki. Restauracja na szczycie wielkiej wieży, przerażający klimat i wizualne nawiązania do klasyki kina katastroficznego lat 70. i 80. – wszystko to wypada bardzo dobrze. Choć efekty komputerowe są momentami zbyt widoczne, scena robi wrażenie i – jak się okazuje – wywołała niepokój mieszkańców San Antonio. To najlepsza rekomendacja.

Zdarzają się momenty balansujące na granicy groteski, ale dzięki konsekwentnie prowadzonemu scenariuszowi film do samego końca utrzymuje powagę. A to sukces – bo przy szóstym filmie z serii łatwo byłoby obrócić w parodię.

Po 14 latach oczekiwania apetyty fanów serii były rozbudzone. Dostają dokładnie to, czego chcieli – a może i trochę więcej. A nowi widzowie mogą wyjść z seansu na miękkich nogach, z niepokojem zerkając, czy neon nad kinem przypadkiem nie odpadnie.

Atuty:

zgrabny scenariusz
stylizowana sekwencja sprzed lat
wyrazistość bohaterów
utrzymanie klimatu
podtrzymana powaga
krwawość „level max”
sprawny montaż
wykorzystanie muzyki w scenie otwarcia
zachęcający plakat
pozytywny odbiór fanów
sukces kasowy

Mankamenty:

wtórne
przewidywalne
widoczne wykorzystanie efektów komputerowych
krwawe do przesady

tytuł oryginalny: Final Destination: Bloodlines

produkcja: Stany Zjednoczone, Kanada

rok: 2025

gatunek: horror krwawy level max

data premiery: 16 maja 2025 roku

dystrybucja: Warner Bros. Entertainment Polska Sp. z o. o.

reżyseria: Zach Liposky, Adam Stein
scenariusz: Guy Busick, Lori Evans Taylor
obsada: Kaitlyn Santa Juana, Teo Briones, Richard Harmon, Owen Patrick Joyner, Anna Lore, Rya Kihlstedt, Alex Zahara, April Telek, Tinpo Lee, Tony Todd, Brec Bassinger, Gabrielle Rose, Teo Briones