„Mój syn” – zaginiony (ocena 6/10)

Intrygujące ze względu na zapowiedzi.

Bohater – były komandos (wojskowy?) dowiaduje się o zaginięciu swojego syna podczas pobytu na obozie. Początkowo oskarżenie pada na faceta swojej byłej żony, u której dorastający syn mieszkał.

Promocja filmu bazowała na rzekomym ukrywaniu przed aktorem odgrywającym główną rolę zakończenia fabuły. Nawet jeżeli tak było to nie można tego odczuć. Dialogi są dopracowane, nie ma w nich wrażenia improwizacji. Także sama gra aktora nie wyróżniała się niczym nadzwyczajnym. Należy to więc traktować te zapowiedzi raczej w kategoriach promocyjnych. W dodatku identyczny film tego reżyser powstał pięć lat temu, więc można odnieść wrażenie odgrzewanego kotleta, szczególnie dla tych którzy mają w pamięci niedawną produkcję (akurat nie dystrybuowaną w Polsce – więc mniej kojarzoną).

Sam film ma swoje atuty ze względu na klimat i sposób kamerowania. Tworzy mroczną, gęstą atmosferę podkreślająca główny motyw jakim jest osamotnienie w działaniu bohatera. Szybko orientuje się on, że może liczyć jedynie na własne umiejętności, nabyte podczas służby wojskowej. Sama fabułą jest stosunkowo sztampowa, a finał przewidywalny. Jednak dzięki temu poczuciu osamotnienia łatwo się integrować z protagonistą. Można odnaleźć wiele luk w scenariuszu i wątpliwych uproszczeń. W pewnym sensie usprawiedliwia je percepcja z punktu widzenia głównego bohatera, który podobnie jak widz nie ma możliwości odkrycia motywacji innych postaci. Jeśli jednak refleksje wracają jakiś czas po seansie świadczy, że twórcom udało zbudować się produkcję pozostającą trochę dłużej w pamięci niż standardowe filmy sensacyjne oparte na ojcu poszukującym zaginionego dziecka.

Plusy:

+ klimat

+ dobre tempo

+ wciągające dialogi

+ wyrazistość bohatera

+ zdjęcia podkreślające mroczność

Minusy:

- wydumany motyw improwizacji

- sztampowa fabuła

- odgrzewany kotlet dla tych, którzy widzieli wersję sprzed 5 lat

- luki scenariuszowe