„Głos”: siedź w budzie (ocena: 6/10 – za medytację)

O wierze, nowicjacie, medytacji i życiu.

Grupa młodych mężczyzn zaczyna życie zakonne. Odkładają telefony, odcinają się od dotychczasowego życia. Rozpoczynają modlitwy, medytacje, rozważania.

Dokument odkrywa mało znany, raczej wyśmiewany świat, wiary i religii. Młodzi ludzie, nie jacyś nawiedzenie, wprost przeciwnie decydują się odgrodzić od świata, od rodziny i od współczesnych technologii. Już jedna z pierwszych scen wykładu prowadzącego medytację skłania do refleksji. Człowiek aby przeżyć swoje życie powinien być bowiem skupiony nad tym co w danym momencie robi. A niestety najczęściej myśli o kolejnych czynnościach: przy jajecznicy o pracy, na spotkaniu biznesowym o wieczornym wyjściu do kina, w trakcie czytania o tym co zjeść na kolację. A tymczasem warto się skupić na wykonywanej czynności: „masz swoją budę to w niej siedź!!!”.

Produkcja wychodzi także poza obszar klasztoru. Ukazując bohaterów w ich naturalnych środowiskach. Często także oddaje im głos co uzasadnia ich wybór. Momentami jednak widz wciągany jest w tryb medytacji, co filmowo jest zabiegiem monotonnym.

To drugi w ostatnim czasie film o nowicjuszach. Dobrze że pojawiają się takie filmy religijne ukazujące w innym świetle potrzebę wiary. Jest na to publiczność. Nie jest to oczywiście propozycja dla typowych bywalców kin, ale znajdują swoich amatorów.