„Drive My Car”: Wujaszek Wania (ocena 6/10)

Japoński kandydat do Oscara. Teatralny, maksymalnie rozbudowany …

Teatralny reżyser korzysta ze scenariuszy tworzonych przez swoją żonę w trakcie intymnych zbliżeń.

Najlepiej charakteryzuje ten film fakt, że napisy początkowe pojawiają się w 45 minucie, gdy sytuacja wyjściowa ulega kolosalnej zmianie. Film tworzą bardzo długie, przegadane sceny dialogowe. Z których każda jest ważna, wnosi istotny element dla fabuły – dla widza to spore wyzwanie koncentracji. Znaczna część filmu to próby do spektaklu teatralnego według prozy Czechowa, niekoniecznie ostateczne, będące na etapie prób. Film jest nie tylko obrazem ludzkiej psychiki, wewnętrznych rozterek, radzenia sobie z żałobą i samotnością, ale także wizją pracy twórczej. Pewnie dlatego znalazł uznanie środowiska filmowego z nominacją oscarową. Dla przeciętnego widza jest jednak zbyt trudny dostępny – nie dziwi gdy zachęceni szerszą dystrybucją masowo wychodzą w połowie, wówczas gdy normalnie skonstruowana historia filmowa powinna się już kończyć. Tutaj się jednak dopiero rozpoczyna – Krystian Lupa byłby dumny.

Wprowadzanie nowych bohaterów jest bardzo ważny. Uwzględniając tytuł kluczowa staje się tutaj postać kierowcy – młodej dziewczyny która ma transportować reżysera (istotny również niuans z choroba oczu). Pojawia się także postać osoby głuchoniemej, a sam spektakl teatralny przez to ma nietypową formę. Mimo skrupulatności w narracji pozostaje wiele niedopowiedzeń i przeskoków czasowych. Tylko niektóre się wyjaśniają, przez co film pozostaje na dłużej w głowie – tych którzy przetrwają skoncentrowani cały seans. Bo opuszczenie jednej sceny dialogowej jest jak usunięcia puzzle z kompletnego obrazka. Aż trudno uwierzyć iż tak misterny scenariusz powstał z kilkunastostronicowego opowiadania.

Wyróżnikiem filmu są dialogi oraz wyraziste role aktorskie. Mniej zauważalne są ustawienia kamery i montaż – o ich znaczeniu wskazuje fakt iż mimo długości żaden dialog nie wydaje się monotonny. Filmowo można się więc zachwycać nad wieloma elementami. Jest to rarytas dla ludzi filmu, dla których kino to nie tylko dwugodzinna rozrywka w przerwanej monotonii codzienności.

Plusy:

+ misternie skonstruowany scenariusz

+ wyrazistość postaci

+ życiowe rozterki i traumy

+ wyzwania procesu twórczego

+ konstrukcja dialogów

+ zachwyt środowiska filmowego

Minusy:

- zbyt duże wyzwanie dla przeciętnego widza

- przesadnie przeciągnięte

- Wujaszek Wania w niepotrzebnym gratisie