„Księgarnia w Paryżu”: książki ponad wszystko (ocena 5/10)

„To co normalne dla pająka, jest chaosem dla muchy”.

Księgarnia z widokiem na Wieżę Eiffla. Zaangażowany księgarz i niepełnosprawna córka na pięterku.

Kameralny, wręcz teatralny film, Oparty na dialogach, ciekawych spostrzeżeniach, nawiązaniach do książek. Niestety brakuje akcji, narracja jest mozolna, praktycznie do niczego nie prowadzi. Aż pięciu scenarzystów spłodziło co najwyżej zalążek fabuły. Chociaż bohaterzy inspirują, niektórych można polubić. Jest jedna dynamiczniejsza scena (pobicie). Ale nawet ona nie prowadzi nigdzie dalej. Możliwe iż problem stanowi Sergio Castellitto, który zdecydował się połączyć rolę reżysera, scenarzysty i odtwórcę głównej. To zazwyczaj się nie sprawdza, a w pamięci z tego filmu pozostanie co najwyżej jego finałowy taniec przed ukochaną księgarnią. I jeżeli ktoś zapamięta życiowe cytaty ze światowej literatury.

Dystrybutor wprowadził film w tym samym tygodniu co czarno-biały obraz o Paryżu („Paryż, 13. Dzielnica”). Ten dla odmiany wyróżnia się kolorami, a symbol Paryża lśni w iluminacjach. Dzięki temu, mimo braku konkretnego przekazu, wrażenie robi dobre. Pewnie dlatego znalazło się nawet w multipleksach, chociaż to film raczej do kin studyjnych.