„Alcarràs”: wyżyć z ziemi (ocena: 4/10 – za nudy)

Gdyby ktoś chciał zobaczyć jak się zbiera jabłka, to lepiej pojechać do pierwszego lepszego gospodarstwa pod Grójcem niż wynudzić się na zdobywcy Złotego Niedźwiedzia.

Farmerska rodzina stoi w obliczu utraty ziemi, a tym samym źródła utrzymania.

Codzienność oparta na trudzie fizycznej pracy. Cała rodzina troszczy się o dochody z posiadanego sadu. Gdy stają w obliczu utraty własności ich życie wali się niczym domek z kart.

Nawet jeżeli punkt wyjścia był interesujący, to przez cały film nic się nie dzieje. Jeżeli lubi ktoś filmy wypełnione prostymi czynnościami, to tego typu produkcja go zachwyci. Bo wręcz rozkoszuje się w monotonii, przy ubogich dialogach. Pewnym urozmaiceniem jest percepcja z punktu widzenia dzieci. Jednak niewiele z tego wynika, a aż prosi się o naturalny współcześnie motyw zniechęcenia młodzieży do pracy na wsi i chęci wyjazdu z prowincji.

Z ubogim scenariuszem w parze idzie forma. To film kamerujący z bardzo bliska, przez co powstaje wrażenie chaosu. Jeszcze trudniej angażować się w losy bohaterów, gdy prawie ich na ekranie nie widać. Taka mania współczesnego kina artystycznego. Walorem ma być zmęczenie i znudzenie widza. Nawet w roli aktorów zatrudniono autentycznych rolników.

I niektórzy się tym zachwycają – jak jurorzy i krytycy. Tylko, że sale kinowe potem świecą pustkami, a jak ktoś trafi przypadkiem zachęcony werdyktami festiwalowymi, to może mieć problem żeby wysiedzieć wydłużoną produkcję. Bo jeżeli pomysłem jest ukazywać sielankę wsi to takie kino jest drogą do nikąd.