„Pięć diabłów”: zmysł powonienia (ocena: 6/10 – za dylatację)

Suma masy wszystkich mrówek jest większa od sumy masy ludzi.

Córka pracowniczki ośrodka sportowego pod tytułową nazwą „Pięć diabłów” i amatorki pływania w lodowatej wodzie, przejawia wyjątkowe zdolności powonienia. Nielubiana w szkole, wyzywana za bujną fryzurę zamyka się w swoim świecie. Sytuację dodatkowo komplikuje nieoczekiwane pojawienie się siostry męża, najprawdopodobniej odpowiedzialnej za nieszczęście z przeszłości.

Ten z pozoru realistyczny, wręcz surowy film ma w sobie motyw paranormalny. Przez to nadaje innego wymiaru opowiadanej historii. Niedopowiedziana sytuacja bohaterów jest wyjaśniania specyficznymi retrospekcjami z przeszłości. Głównie dzięki temu akcja i losy bohaterów są angażujące. Bohaterką staje się nie młoda dziewczyna napędzająca akcję, ale jej matka poprzez niewyjaśnione wydarzenia z przeszłości. Skomplikowane relacje pomiędzy członkami rodziny nabiera zupełnie innych wymiarów dzięki wiedzy która zostaje odsłonięta retrospekcjami.

Szkieletem filmu jest motyw … wody i ognia. Ten pierwszy niesie nieszczęście, ta druga ukojenie, ale przy większym nasileniu również niebezpieczeństwo. W skrócie: film zaczyna się od ognia, a kończy wodą.

Zadbano o warstwę wizualną. Ujęcia są ciekawe. Nie ma bliskiego kamerowania (zaraza kina artystycznego) – widać więc dokładnie zachowania i gesty bohaterów. W scenach znęcania się nad nastolatką przybiera to mocny charakter. Klimat podkreśla dobrze dobrana muzyka, która pozostaje w głowie, ale nie przeszkadza w śledzeniu samej historii.

Film znalazł się w dystrybucji studyjnej. Dobrze ogląda się go w małym salkach. Zapewne również w multipleksach miałby przyzwoita frekwencję: tytuł i plakat zachęcają.