„Pogromcy duchów. Dziedzictwo” – rok 1984 (ocena 4/10)

Kompromitujący powrót do jakże zabawnego oryginału.

Matka z dwójką dzieci zostaje eksmitowana i osiedla się w nowymi miasteczku.

Zrozumiałe jest poszukiwanie nowych pomysłów do sprawdzonego motywu. Można więc zrozumieć pewne zamulenie pierwszej fazy akcji. Jednak rozwleka się to na cały film, który traci cechy komediowego oryginału. Pierwsza dynamiczna scena pojawia się po godzinie, a komediowa, najlepsza ale jedyna – w hipermarkecie, po półtorej. Muszą wystarczyć wyjątkowe suchary głównej bohaterki. Która jest kolejnym mankamentem – zupełnie bez wyrazu w dodatku nawet trudno rozpoznać w niej dziewczynę. Fani oryginału wychwycą wiele nawiązań i dostaną swoją nagrodę w finale (piosenka dopiero podczas napisów końcowych). Ale jak ktoś nie zna dobrze filmu z 1984 roku będzie z rozczarowaniem przecierał oczy (suchar: kim jest okoń bez oka …. „ń” …. kurtyna). Czy film jest lepszy od równie kompromitującej wersji feministycznej – to chyba jedynie angażujące pytanie.

Plusy:

+ scena w hipermarkecie

+ powrót klimatu oryginału w finale (piosenka w napisach końcowych)

+ stylizacja epoki

+ odniesienia dla znawców pierwowzoru

+ „podcast”

Minusy:

- monotonny scenariusz

- zagubiony klimat komediowy

- młodociani babochłop nieangażującym

- żenujący poziom poczucia humoru

- za długie