„Krzyk” – Nóż (ocena 4/10)

Na fali autoironii kultowych filmów pojawia się reprezentant horrorów.

Będąca sama w domu Tara, umilająca sobie czas rozmową na Gadu Gadu smartfonowym komunikatorze, nieopacznie odbiera telefon stacjonarny. Rozmówca proponuje jej grę wiedzy o kultowej serii horrorów „Nóż”, mimo że dziewczyna woli bardziej ambitne pozycje w tej kategorii.

Film nie może się zdecydować, czy jest kontynuacją – brak numeracji wskazuje że nie, czy autoironią. Popularne ostatnio sformułowanie „meta” ma oddawać zamierzenia twórców. Tymczasem tej autoironii jest tyle co kot napłakał i dopiero końcówka wynagradza zbyt długi seans. Brakuje dystansu, poczucia humoru, sensowniejszych dialogów, o scenariuszu lepiej nie wspominać. Także charakteryzacja bohaterów pozostawia wiele do życzenia, szczególnie dla widzów nie zaznajomionych z klasyką „Krzyku”. Dobrze bawić się będą raczej tylko pasjonaci gatunku, stąd może nadspodziewanie pozytywne opinie o tym filmie. Frekwencja na seansach wskazuje, że szersza publiczność nie podziela tych zachwytów. A może jest już zmęczona ostatnimi rozliczeniami z Matrixem, Spider-Manem i Ghostbusters.

Film można także potraktować pod kontekstem ostatniego napisu, jako hołd złożony zmarłemu ponad sześć lat temu Wesowi – twórcowi mody na krwawe, odjechane filmy grozy. Oby tylko nie przewracał się w grobie na wieść o kolejnym filmie serii.

Plusy:

+ moda na filmy rozliczające się ze swoją popularnością

+ dobre tempo

+ krwawa końcówka

+ nawiązania do horrorów

+ pozytywny odbiór krytyków

Minusy:

- zbyt wiele zmyłek

- sztampowe i mało odkrywcze

- fatalne dialogi

- brak charakteryzacji bohaterów

- sztywne