Jutro albo pojutrze – uwaga zły film! (ocena: 3/10)

Ten film wręcz poraża chaosem reżyserskim, monotonią, nudą i gadającymi głowami, a jest wychwalany i nagradzany pod niebiosa.

Bohaterami jest trójka amatorów jazdy na deskorolce: Zack, Keire i Bing. Jednak nie sam sport jest tematem, a ich trudne doświadczenia życiowe. Uzależnienia, przemoc w rodzinie, brak środków do życia. Hobby deskorolkowe ma być odskocznią, jednak również wywołuje frustrację i agresję.

Chiński reżyser nie ma absolutnie żadnego warsztatu, ani również pomysłu na ułożenie poszczególnych historii. Nawet przedstawić bohaterów za bardzo nie potrafi. W efekcie opowiadane przypadki są anonimowe i nie angażujące. Zresztą nawet same w sobie nie są zbyt ciekawe. Trudno polubić w tym filmie kogokolwiek, ani przejąć się jego losem. A żeby wszystko ogarnąć wymagana jest koncentracja.

Amatorzy jazdy na deskorolce nie mają co liczyć na atrakcje. Samego sportu jest tyle co kot napłakał, może poza jedną poprawnie sfilmowaną sentencją początkową. Najbardziej jednak irytujące są sceny niszczenia deskorolek. Aż oczy bolą, nawet nie będąc amatorem takiej formy spędzania czasu. Pewnie ma to symbolizować poziom ich frustracji wynikający z opowiadanych historii – jednak jeszcze bardziej zniechęca do samych bohaterów.

Pod względem realizacyjnym, pomijając nawet chaos narracyjny, są to typowe gadające głowy, bez żadnych atrakcji. Najbardziej męcząca forma, która niszczy urok kina dokumentalnego, jest pójściem na łatwiznę – ot postawić gościa przed kamera i niech coś o sobie opowie, montując to z tym jak sobie łazi po ulicy. Żenada realizacyjna.

Film wygrał Millennium Docs Against Gravity (przychylność publiczności doprawdy trudno zrozumieć), ma szereg pozytywnych wręcz entuzjastycznych opinii (których lektura sugeruje, że pisali je zblazowani intelektualiści), kandydował do Oscara, ale do kin wchodzi stosunkowo późno i raczej nie generuje wysokiej frekwencji. A wielu, którzy udadzą się zachęceni pozytywnymi opiniami mogą się mocno rozczarować.

Plusy: