„Najmro. Kocha, kradnie, szanuje” – napad na Pewex (ocena 7/10)

Przerysowana, ale wbrew pozorom tylko odrobinę, historia jednego z najpopularniejszych przestępców ery PRL.

Zdzisław Najmrodzki trudził się włamaniami i oszustwami. Wielokrotnie uciekał stróżom prawa oraz z więzienia. Cechowała go wysoka kultura osobista, szarmanckość i poczucie humoru.

Znakomicie oddano realia lat 80-tych. Scenografia, kostiumy, warszawskie lokacje, sposób wyrażania, klimat tego niepowtarzalnego, dla wielu sentymentalnego - okresu. Wszystko jest dobrze do momentu, gdy zestawia się to z okresem po przełomie 1989. Można odnieść wrażenie jakby wszystko zmieniło się na gorsze: przestępcy stali się okrutniejsi, a solidnych milicjantów zastąpili nieudolni policjanci. Trudno się z takim przekazem zgodzić, szczególnie że film z lekkiej komedii zamienia się w przygnębiający dramat.

Trzeba oddać prawdziwy popis aktorski. Na pierwszy plan wysuwa się pojedynek Ogrodnika z Więckiewiczem. Także na drugim planie stworzono zajmujące postacie. W połączeniu z błyskotliwymi dialogami stanowi to istotny atut tej produkcji.

Nie znając faktów z realnego życia bohatera można odnieść wrażenie że fabuła przesadnie sobie folguje. A tymczasem tylko końcówka znacząco odbiega od biografii. Jeżeli jednak coś naprawdę razi to przydługawy tytuł i brak wspomnienia prawdziwej ksywki Najmrodzkiego.

Dla sentymentalnego widza najmocniejsze będą jednak utwory muzyczne: stare, znane przeboje znakomicie zgrane z wydarzeniami ekranowymi. To sprawia, że film sprawi wiele radości osobom dobrze pamiętającym lata 80-te, ale trochę mniej tym którzy doświadczyli wówczas więcej zła niż po przełomie.

Plusy:

+ realia lat 80-tych

+ pojedynek aktorski Ogrodnik-Więckiewicz

+ błyskotliwe dialogi

+ wierność faktom (wbrew pozorom)

+ tempo zapewnione szybkim montażem

+ wplatanie przebojów muzycznych

Minusy:

- mało zrozumiałe dla młodszej widowni

- wrażenie pogorszenia sytuacji po przełomie 1989

- niepotrzebnie oddalenie finału od rzeczywistości

- infantylny tytuł