Całe szczęście – nagi Adamczyk (ocena: 6/10, Woda raczej mniej)
Dużo szczęścia mieli twórcy tego filmu, że pomimo fatalnego scenariusza udało się jakoś wybrnąć i ogląda się z przyjemnością. Aczkolwiek nie wszyscy będą aż tak tolerancyjni.
Robert (panicznie parający się każdą wpadająca rolą Piotr Adamczyk) wdowiec z młodym synkiem, muzyk z epizodycznym udziałem w wejherowskiej filharmonii. Ledwie wiąże koniec z końcem. Niespodziewanie po jednym z koncertów zainteresuje się celebrytka Marta (słabo pasująca ze względu na wygląd zewnętrzny do tej roli Roma Gąsiorowska) – trenerka fitness (wszyscy z nią ćwiczą), podróżniczka, kobieta majętna i niezależna. Ta nowa szansa szczególnie podoba się synowi, przed którym otwiera się nowe możliwości, a poza tym pozbawiony matczynej miłości bez obaw przyjmuje zainteresowanie dorosłej kobiety. Nietrudno jednak się domyślić, że nie wzięło się ono z niczego.
Tomasz Konecki wygląda na reżysera, który bierze bezkrytycznie każdy scenariusz i nawet nie próbuje go poprawiać, zapewne przyjmując że wystarczy dobrać atrakcyjnych aktorów, a dziury wypełnić głupawymi scenami z podtekstem erotycznym. Tym razem chyba się „przejechał” bo sale kinowe świecą na tej komedii pustkami i wynik frekwencyjny jak na polską komedię (czy to jest akurat komedia – to też można dyskutować) będzie bardzo rozczarowujący. Bo i głupie to jest nad wyraz. Przewodni motyw scenariuszowy woła o pomstę do nieba, a w dodatku jest tak skomponowany że ręce opadają już w połowie filmu, a mogłyby przynajmniej w samej końcówce. Do i tak słabego motywu przewodniego, który na dobrą rzecz jest materiałem bardziej na film dramatyczny, dochodzą usilne próby wplatania scen komediowych. W dodatku kompletnie idiotycznych, których kumulacją jest nagość Adamczyka. Może i są widzowie, którzy chodzą do kina li tylko i wyłącznie żeby zobaczyć nagie pośladki znanego aktora (o ile to jego), jednak ta scena na długo psuje przyjemność z oglądania filmu. Która jednakowość, na „całe szczęście” występuje, a to zasługa wielu czynników z drugiego rzędu.
Przede wszystkim aktorów. Gąsiorowska i Adamczyk, raz że z głupimi dialogami, dwa że z rolami nie pasującymi do ich image, grają nad wyraz poprawnie i można powiedzieć, że finalnie jakoś się bronią. Jak to często bywa film w dużej mierze ratuje młody aktor, odtwórca istotnej, jak nie kluczowej w fabule roli – syna. Dziecku na szczęście można wybaczyć więcej, jednak i tak Maksymilian Balcerowski spisuje się znakomicie, tworzą wyrazistą i wiarygodną postać. Koncert, co jest odpowiednim słowem, w kontekście fabuły dają jednak aktorzy na dalekim planie: fantastyczna Joanna Liszowska, pocieszny Tomasz Sapryk i dowcipny Jacek Borusiński. Każdy daje kilka dobrych scen i już cały film pozostawia dużo lepsze wrażenie. Nawet jeżeli w ostatniej scenie psuje je Margaret, ale tez może ktoś liczył że znajdą się widzowie, którzy przyjdą ze względu na jej obecność.
Pozytywnym zaskoczeniem jest wersja realizacyjna. Szczególnie ujęcia operatorskie wykraczają tutaj ponad standardy komedii romantycznej. Najwyraźniej Tomasz Madejski potraktował ten film ze szczególnym namaszczeniem (może nie doczytał dokładniej scenariusza). Poradził sobie nawet z trochę nie pasującymi do klimatu wstawkami z przeszłości – wybierając biało-czarną tonację (jak widać nie tylko Łukaszowi Żalowi wychodzą takie proste zagrania). Całkiem nieźle jest także muzycznie (oczywiście poza końcówką), chociażby dlatego że ważną rolą odkrywa muzyka poważna.
Dobrze zagrała również zmiana lokalizacja: z typowej dla komedii romantycznych warszawskiej, na mazurską. Akcja toczy się w Pucku, a tutaj jednak życie ma trochę inne tempo. Bohaterka grana przez Gąsiorowska zupełnie więc nie pasuje, ale już pozostawili bohaterowie jak najbardziej.
Nie wzbudza ta komedia zachwytów, ale nie może także liczyć na popularność szerszej widowni. Adamczyk jest już tak ograny, że nie stanowi żadnego magnesu. Może w końcu spłaci kredyt i z większą rozwagą zacznie dobierać role.
Plusy:
aktorzy drugoplanowi: chłopiec, ojciec, żona dyrygenta, kolega z orkiestry
ładne ujęcia operatorskie
czarnobiałe wstawki z przeszłości
szukający wyjścia z beznadziejnych ról: Adamczyk i Gąsiorowska
Puck, a nie Warszawa
Minusy:
idiotyczny przewodni motyw scenariusza
koszmarnie źle wkomponowany zwrot akcji
sceny komediowe: nagi Adamczyk w kuchni
Zwiastun:
Premiera: 8 marca 2019
Produkcja: Polska
Rok: 2018
Gatunek: komediodramat
reżyseria: Tomasz Konecki
scenariusz: Marcin Baczyński, Mariusz Kuczewski
zdjęcia: Tomasz Madejski
montaż: Jarosław Barzan
muzyka: Paweł Lucewicz
kostiumy: Emilia Czartoryska
obsada: Roma Gąsiorowska, Piotr Adamczyk, Maksymilian Balcerowski, Marieta Żukowska, Joanna Liszowska, Tomasz Sapryk, Jacek Borusiński, Izabela Dąbrowska, Joachim Lamża, Margaret
