Pavarotti – hagiografia (ocena 6/10)

Tylko muzyka z archiwaliów broni ten przegadany, chaotyczny dokument.

Film przedstawia kompleksowy okres z życia znanego i lubianego śpiewaka, od początków kariery, po jej szczyt, w tym słynne wydarzenia jak koncert Trzech Tenorów, czy aktywność bohatera w akcjach charytatywnych. Ukazane jest również życie osobiste Pavarottiego, jego kolejne małżeństwa oraz problemy zdrowotne.

Tak znamienity reżyser jak Ron Howard, jego poprzednich filmów w tym przypadku aż szkoda wymieniać, wygląda jakby starał się za wszelką cenę zaprzepaścić materiał na doskonały, poruszający film. Na szczęście mu się to do końca nie udaje, bo charyzma bohatera i jego dokonania muzyczne bronią się same.

Film ma chorobliwą manierę gadanych głów. Cała historia muzyka jest opowiadania przez najbliższych i jego samego - w formie współczesnego wywiadu. Przetykane jest to archiwalnymi wstawkami i fragmentami występów. Tak gadanina jest potęgująco irytująca, aż by się chciało przestać czytać monologi, a dłużej posłuchać któregoś występu. Bo nawet słynne koncerty są zagadywane i szybko przerywane.

Co prawda zachowana jest chronologia życia i film stanowi w pewien sposób kompleksową biografię, jednak w narracji panuje chaos, a wydarzenia nie są odpowiednio pogrupowane. Momentami przeważają kwestie muzyczne, w końcówce na pierwszy plan wysuwa się życie rodzinne i osobiste śpiewaka.

Przeszkadzać może także hagiograficzne podejście do biografii Luciano Pavarottiego. Dopiero w momencie kontrowersyjnego małżeństwa z dużo młodszą kobietą wspominane jest, że pojawiły się negatywne oceny opinii publicznej. To oczywiście nie przeszkadza, a wprost przeciwnie - fanom śpiewaka. Ale zwolennikom bardziej obiektywnego kina dokumentalnego jak najbardziej. A od Howarda można było wymagać czegoś więcej.

Jednak sam Pavarotti, jego śpiew, styl bycia i nawet te krótkie fragmenty koncertów są wystarczające, aby momentami oglądać ten film z zapartym tchem. I tego nie udało się Howardowi spartolić.

Plusy: