„Północ”: głuchoniema (ocena: 6/10)

Konfrontacja głuchoniemej z sadystycznym mordercą.

Pracująca w call center głuchoniema dziewczyna trafia podczas powrotu do domu na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Trafnie oddano percepcję osoby niedosłyszącej i jej adaptację do normalnego życia. Bohaterka pracuje obsługując podobne osoby, a nawet idzie na kolację z kontrahentami. Tam wyraża poczucie humoru odpowiadając na ich podśmiewanie wyzwiskami językiem migowym. Dziewczyna używa ciekawych sposobów ostrzegania przed dźwiękami: potencjometr w samochodzie, zapalająca się lampka, klaskająca maskotka. Konfrontacja z psychopatą to już dla zbyt wielkie wyzwanie. Najlepiej wypadają sceny, gdy ukazano przeplatającą się percepcję osoby pełnosprawnej słuchowo i głuchej. Pewnym paradoksem jest fakt, iż postać normalna, w tym przypadku, jest psychopatycznym mordercą.

Film jest klasycznym thrillerem z elementami horroru gore. Ma dobre tempo, pomysłowy montaż i świetne sceny biegowych pościgów. Wyraziste aktorstwo pozwala uwierzyć w dramat bohaterów. Co prawda sam scenariusz momentami dziurawy, a w finałowej sekwencji kompletnie absurdalny, ale w tym gatunku nie musi to przeszkadzać.

Widać azjatycki styl filmowy. Pewnie dlatego produkcja ma niszową dystrybucję i spodoba się głównie widzom obeznanych z kinem azjatyckim. A w swoim rodzimym kraju ze względu na pandemiczny okres produkcji w ogóle nie trafiła do kin. Co nie oznacza, że nie zostanie dostrzeżona, a może nawet zakwalifikowana do produkcji kultowych. Szczególnie osoby równie pokrzywdzone przez los co bohaterka mogą odnaleźć wiele ciekawych elementów.