„Konferencja” – 17 lat po Dubrowce (ocena 7/10)

Wiwisekcja traumy po tragicznych wydarzeniach.

Dwie starsze kobiety wynajmują na konkretną datę salę teatru na upamiętnienie tragicznych wydarzeń sprzed 17 lat.

Zaczyna się minimalistycznie. Ale potem robi piorunujące wrażenie. To opowieść o upamiętnieniu ofiar wydarzeń w teatrze na Dubrowce. Po 17 latach gromadzi garstkę uczestników tej tragedii. Robią coś na kształt rekonstrukcji. W tle poważny konflikt rodzinny. Wciągający dramat. Film ponad dwugodzinny, ale wciąga, eskalując napięcie.

Znakomitym rozwiązaniem narracyjnym jest ukazanie tragedii w teatrze z perspektywy dłuższego upływu czasu. Podobnie jak w przypadku innych wydarzeń pozostają jedynie nieliczni, którzy najbardziej przeżywają trauma. Wśród innych czuć zniechęcenie tematem. To sytuacja z którą można się zetknąć w innych krajach, w USA z pamięcią o zamachach na WTC, czy w Polsce ze Smoleńskiem. Film umiejętnie wiąże również tragedię z wątkiem rodzinnym – w takim przypadku trudno mówić że czas złagodził rany.

Początkowo można mieć zastrzeżenia do przeciągania scen, jak chociażby pierwszej – kilkuminutowego odkurzania foteli. Jednak to właśnie najdłuższa scena w filmie – rekonstrukcji zdarzeń, dzięki świetnym dialogom robi piorunujące wrażenie. Na uwagę zasługuje również stonowane, nie przerysowane aktorstwo. A wszystko to zasługa rosyjskiego reżysera i scenarzysty młodego pokolenia.

Film pokazany w ramach pokazów specjalnych 36 WFF, z konieczności przy ograniczonej widowni – trudno przewidzieć czy trafi do jakiejkolwiek dystrybucji.

Plusy:

+ perspektywa czasowa

+ szczegółowy przebieg wydarzeń

+ wątek osobisto-rodzinny

+ dylematy moralne

+ dialogi

+ aktorstwo

+ reżyseria

Minusy:

- przeciągane sceny

- minimalizm realizacyjny

- wymaga znajomości wydarzeń