Avengers: Koniec gry – dużo za dużo (ocena: 6/10)
Więcej wszystkiego: wątków, bohaterów, akcji, aktorów, a nawet zakończeń. Finałowy film serii stara się zadowolić szerszą publiczność, a jest rarytasem jedynie dla wyznawców komiksowych adaptacji Marvela.
Thanos dopiął swego na zakończenie poprzedniego filmu. Superbohaterowie, którzy przetrwali mają poczucie, że zawiedli. Szybka zemsta na niewiele się zdaje. Mijają lata, a świat musi sobie poradzić z eksterminacją dokładnie połowy istot żywych.
Pierwsza część filmu jest ukłonem w stronę widza, nie gustującego w efektownej akcji pełnej pojedynków, walk, czy zwykłego mordobicia. To gatunkowo sekwencja bliska dramatom psychologicznym. Bohaterowie próbują sobie poradzić z zaistniałą sytuacją jak zwykli śmiertelnicy: jeden pielęgnuje cudem ocalone szczęście rodzinne, drugi popada w alkoholizm, inny jeszcze rozkoszuje się własną popularnością. Sprzyja tej sekwencji fakt, i chwała za to Thanosowi, że bohaterów zostało na tyle niewielu, iż można się skupić na ich charakterystyce. Poza małym wypadem do sprawcy całego zamieszania to bardzo wysmakowana i wysublimowana filmowo sekwencja. Może dla fanów tego typu kina nawet zbyt przedłużona i wyciszona. Jedynym mankamentem jest brak wątku skutków pstryknięcia Thanosa dla całej ludzkiej społeczności, bo ogranicza się to do zaledwie krótkiej sceny początkowej i imponujących kamieni symbolizujących ofiary. Dla zwykłych śmiertelników, czy też dla apokaliptycznej wizji świata po „połowicznej” zagładzie, zabrało niestety czasu, a szkoda bo same skutki uśmiercenia połowy społeczności, czyli na przykład kierowców jadących z dużą prędkością, czy pilotów byłyby bardzo ciekawe. I były zapowiadane. No cóż – zabrakło czasu. Musiał się bowiem znaleźć dla tych, dla których ten film jest przeznaczony. Czyli dla fanów poszczególnych postaci. Jest ich tutaj multum i chyba żaden fan komiksów Marvela nie może narzekać. Wiąże się to także z cała plejadą zaangażowanych aktorów. Ale jak już się pojawia Robert Redford – to ręce bardziej tradycyjnym kinomaniakom opadają. Niestety gdzie kucharek sześć … dziesiąt sześć – tam nie ma co jeść. Praktycznie żadna kreacja aktorska nie przyciąga uwagi, może jedynie Josh Brolin wypada na tym tle jakby przemyślał swoją rolę. Ciekawe jak liczna jest grupa fanów, dla której to on jest tutaj poza całym tym superbohaterskim celebryckim gwiazdorzeniem. To zdecydowanie najlepszy czarny charakter z całego cyklu filmów studia Marvel. Szkoda, że skazany na niepowodzenie, ale takie są reguły gatunku.
Twórcy scenariusza najwyraźniej mają problem jak z całego zamieszania, które sami stworzyli wybrnąć. Niestety nic oryginalnego nie wymyślają. Cała tajemnica jaką objęta była fabuła tego filmu jest psu na budę, bo z grubsza przebieg wypadków jest przewidywalny, a zaskakiwać mogą tylko szczegóły, i to tylko widzów dobrze zaznajomionych z poprzednimi produkcjami. Motyw jaki ma odwrócić całe zamieszanie jest wręcz do bólu prozaiczny filmowo, stosowano w wielu produkcjach, z czego zresztą autoironicznie bohaterowie się naśmiewają. Jakby się śmiali z własnych scenarzystów, którzy przez kolejne sceny popełniają wszystkie możliwe błędy związane z wykorzystaniem podróży w czasie. Z przykrością można podsumować, że Avengersi do poziomu logiki kultowego w tym gatunku „Powrotu do przyszłości” nawet się nie zbliżyli.
Nadrabiane jest to poczuciem humoru. Przez długi okres dominuje cynizm, dystans do sytuacji i wiele żartów słowno-sytuacyjnych. A jak jeszcze ktoś zna smaczki, to ma dużo więcej zabawy niż przeciętny widz. To film na którym są momenty, że do rozpuku śmieje się jedynie bardziej „kumata” część widowni.
Budżet ma jednak swoje wymagania. Na bok należy odłożyć psychologiczne rozkminki, czy też robienie sobie ze wszystkiego przysłowiowego „beki”. Czas przeznaczone dolary wydatkować na największą bitwę w historii kina. Trzeba przebić nie tylko poprzednie filmy serii, ale i superprodukcje typu „Władca Pierścieni”. To fragment blisko godzinny jedynie dla fanów gatunku – każdy inny widz z pobłażaniem będzie patrzył na efektowną bitwę, w której każdy, ale to każdy z superbohaterów, musi mieć swoje kilkanaście sekund. Realizacyjny przepych, efektowne ale powtarzalne efekty specjalne, i wszechobecny chaos, a dla osób nie zaznajomionych z niuansami absurd goniący absurd. A wszystko z przewidywalnym zakończeniem. A nawet kilkoma, jeśli nie kilkunastoma. Ostatnia sekwencja to już tak usilne kończenie poszczególnych wątków, że trudno wysiedzieć (nie dotyczy fanów, bo oni pochłonęliby jeszcze dodatkową godzinkę). Dobrze, że tym razem można przynajmniej odpuścić sobie ośmiominutowe napisy końcowe, bo gra już się skończyła, i scena po „liście płac” jest zbędna.
Plusy:
sekwencja początkowa
psychologia postaci
subtelne żarty i poczucie humoru
wykorzystany w pełni budżet
usatysfakcjonowanie fanów wszystkich postaci komiksowych
Josh Brolin
realizacja dźwięku
Minusy:
wszystkiego za dużo i za długie
brak społecznych efektów „pstryknięcia”
absurdy podróży w czasie
mnogość zakończeń
przeciętne 3D
Zwiastun:
tytuł oryginalny: Avengers: Endgame
polska premiera: 25 kwietnia 2019
dystrybucja: Marvel Studio
produkcja: USA
rok: 2019
gatunek: fantasy
reżyseria: Anthony Russo, Joe Russo
scenariusz: Christopher Markus, Stephen McFeely
obsada: Josh Brolin, Robert Downey Jr., Chris Evans, Chris Hemsworth, Brie Larson
