Niewidzialny chłopiec – znika tylko ciało (ocena 6/10)

Trzynastoletni Michele ma już powoli wszystkiego dość i najchętniej stałby się dla wszystkich niewidzialny. W dodatku zaczyna mu lecieć krew z nosa i zupełnie nie może się odnaleźć zarówno w szkole, jak i w domu. Wychowująca go matka policjantka nie ma zbyt wiele czasu, szczególnie że we włoskim miasteczku w niewyjaśnionych okolicznościach giną ludzie. Bal przebierańców przeobrazi życie chłopca …

Wysoki poziom realizacyjny tej produkcji to głównie zasługa włoskiego reżysera Gabriele Salvatores, który swego czasu dostał nawet Oscara (1991r. za najlepszy film nieanglojęzyczny). Tutaj bardzo sprawnie porusza się (chociaż nie do końca jestem pewien, czy nie jest jedynie patronem tej produkcji) po kinie familijnym wplatając wątki społeczne, ale także i sensacyjno-fantasy, można dostrzec nawiązania do niektórych adaptacji komiksowych Marvela. Napracowano się również nad efektami specjalnymi, które jednak nie zmieniają tego filmu w zbyt efekciarską produkcję.

Atutem filmu jest bardzo przekonująca rola Ludovico Girardello, podobno debiutanta, który potrafi zagrać w lekki sposób swoją przemianę, która następuje w wyniku innego postrzegania rzeczywistości. Ta przemiana zresztą jest bardzo subtelnie poprowadzona - stopniowo dowiadujący się o swojej przeszłości chłopak próbuje radzić sobie z tymi nowymi dla niego faktami.

Pewnym problemem w tym filmie jest zagadnienie nagości. Zazwyczaj osoba, która staje się niewidzialna, jak chociażby peleryna-niewidka Harry Pottera, znika razem z całym ubraniem. Tutaj całkiem przytomnie wykorzystano motyw znikania jedynie ciała. To stanowi pewien problem, bo delikwent albo paraduje jak chodzące ubranie, albo nago. Nie było łatwo z tego wybrnąć w filmie dla młodzieży (w pornosie mogłoby się dobrze sprawdzić), przez co zupełnie zbyteczna scena w damskiej przebieralni i zbytnie epatowanie nagimi pośladkami. Ale to jednak drobiazg, który zafundowali sobie scenarzyści. Tak poza tym sama kwestia znikania jest tutaj bardzo ciekawie ukazana i stanowi atut filmu. Tak jak pozostała fabuła, która ma ręce i nogi, a przede wszystkim prowadzi do konkretnego celu.

Włoskie kino coraz odważniej wchodzi na polskie ekrany. Ta familijna produkcja z 2014 roku nie jest może zbyt świeża (już nawet doczekała się kontynuacji …), przez co znalazła uznanie tylko jednego warszawskiego kina, ale stanowi miły akcent w repertuarze, bo w telewizji z pewnością bym na nią nie zwrócił uwagi. Nawet w tym przypadku polski dubbing specjalnie nie przeszkadza. Za cztery latka pewnie jakiś dystrybutor sobie przypomni i wprowadzi do polskich kin „Niewidzialny Chłopiec 2” …

Zwiastun:

Polska premiera: 2 marca 2018

Produkcja: Francja, Irlandia, Włochy

Rok: 2014

Gatunek: familijny, komediodramat, fantasy

• Reżyseria: Gabriele Salvatores

• Scenariusz: Alessandro Fabbri, Ludovica Rampoldi, Stefano Sardo

• Obsada: Ludovico Girardello, Valeria Golino, Fabrizio Bentivoglio, Noa Zatta, Christo Żiwkow