„Nieszczególne miejsce” – wybór publiczności WFF (ocena 6/10)

Niespodziewany wybór nielicznej publiczności 36. Warszawskiego Festiwalu Filmowego.

35-letni czyściciel okien szuka rodziny zastępczej dla swojego 4-letniego syna.

Niepozorny film. Nie ma w nim tempa, akcji, błyskotliwych dialogów. Główny bohater jest zwykłym, szarym, słabo wykształconym, często nieradzącym sobie z życiowymi trudnościami mężczyzną. Jednak przyciąga zainteresowanie widzów, chociaż jego motywacje zbyt szybko stają się przewidywalne i wtórne scenariuszowo. Poszczególne sceny uwodzą dramatyzmem, mimo że składają się z pojedynczych epizodów. Poskładane w całość ukazują heroizm prostego człowieka, którego sytuacja postawiła w obliczu podjęcia trudnej, ale niezbędnej decyzji. Nawet jeżeli wydaje się to pretensjonalne, to jest życiowe – w końcu scenariusz oparty został o fakty, a i w codziennym życiu nie trudno odnaleźć podobne przypadki.

Oszczędny w formie, momentami monotonny, z powtarzalnymi scenami codzienności. Nie wyróżnia się formą, jednak nie popada w przesadny minimalizm. Prawdziwym odkryciem jest świetna rola młodego aktora. Zapewne ten wybór castingowy miał kluczowe znaczenie, że film pozostawia ciepłe wrażenie. Co prawda wygrana w głosowaniu publiczności warszawskiego festiwalu, otwierająca drogę do szerszej dystrybucji, to raczej wynik nietypowej frekwencji z uwagi na ograniczenia COVIDowe. Jednak dzięki takiemu wynikowi film może mieć okazję zmierzyć się z oceną kinowej dystrybucji, o ile pandemia wirusa pozwoli.

Plusy:

+ świetna rola dziecięca

+ obserwacje społeczne

+ zwykły, szary obywatel

+ dialogi

+ ciekawe ujęcia

+ znaczenie małych gestów

Minusy:

- wtórne

- monotonne

- przewidywalne

Zwiastun: