Droga 318 – Wolny Duch (ocena 4/10)

Dwie kobiety z przeszłością spotykają się podczas wędrówki na przepięknej krajobrazowo tytułowej drodze łączącej Chiny z Tybetem. To podróż w celu odkupienia grzechów (aborcja, samobójstwo przyjaciółki).

Sama tytułowa Droga też ma swoją ciekawą historię. Zbudowana przez władze Chin jako dar dla, jak wiadomo skonfliktowanego z nimi, ludu tybetu. Taka nowoczesność dla ludzi podchodzących do życia bardziej metafizycznie niż materialistycznie. Ale w zestawieniu z krajobrazem licząca 5 tys. km trasa uznawana jest za jedną z najbardziej malowniczych na świecie.

„Droga 318” dostała wyróżnienie na Warszawskim Festiwalu Filmowym w Konkursie Wolny Duch, więc od razu było wiadomo że film będzie zadaniem trudnym do przebrnięcia. Zdawał sobie sprawę z tego nawet reżyser Yunxing Nie, który dziękował po seansie widzom, że przetrwali. Jego film trwa ledwie półtorej godziny, a można stracić rachubę czasu.

Żeby oddać Chińczykowi co chińskie trzeba powiedzieć, że jego film jest przepiękny wizualnie. Górzyste krajobrazy Tybetu są znakomicie sfilmowane. Co ciekawe nawet w pracy kamery był pewny zamysł niedostrzegalny dla widza, o którym mówił reżyser (chodziło chyba o to że kamera w każdej scenie podąża w określonym kierunku). Sama treść też była mądra i odnosiła się do podróży w celu odkupienia, a może zrozumienia swoich niecnych uczynków. Oczywiście maksymalnie przedłużane i wysmakowane sceny bardziej męczyły niż zachwycały, ale jak ktoś lubi takie klimaty – to był oczarowany.

Można było z tego filmu wiele wyciągnięć, pod warunkiem odpowiedniego nastawienia. Dla mnie taki klimat jest trudny do przełknięci i jedynie spotkanie z twórcą trochę mi otworzyło oczy na jego podejście do tworzenia filmów.

Obawiam się jednak, że warszawski festiwal to jedyna okazja w Polsce obejrzeć ten film na dużym ekranie.

Zwiastun: