„Tajemniczy ogród” – Roksana Węgiel (ocena 4/10)

Chyba tylko nazwisko popularnej młodej piosenkarki jest magnesem do wizyty w kinie. I to nie ze względu na zagrożenie epidemiologiczne.

Po śmierci rodziców w wyniku rewolucji w Indiach, mała dziewczynka trafia do brytyjskiej posiadłości wuja, w trakcie IIWŚ zaadaptowanego jako szpital. Tam poznaje dwójkę swoich rówieśników i wejście do pięknego ogrodu.

Adaptacja jednej z najpopularniejszych powieści może się udać. Udowodniła to trzy dekady temu Agnieszka Holland. Dorośli widzowie automatycznie porównają najnowsza adaptację do tej, która zachwyciła ich w dzieciństwie. I to porównanie będzie zabójczo niekorzystne dla najnowszej próby przeniesienia książkowej fabuły na kinowy ekran.

Film rysuje bardzo rzeczywisty obraz świata po II Wojnie Światowej. Poczucie bólu, pustki po stracie najbliższych, depresji, niechęci do działania. Zaniedbana posiadłość z błotnistym zajazdem ma być tego dowodem. Sztywny przez cały film Colin Firth oddaje trudny okres żałoby, depresji i szkody czynionej otoczeniu przez własny stan psychiczny. Zbita jak pies chodzi również młoda bohaterka, chociaż ona jeszcze ma w sobie pokłady wiary w siłę przyjaźni. Pozornie oddaje to klimat powieści, ale jest zbyt jednostronne. Bohaterowie są antypatyczni i trudno się z nimi identyfikować. Młodsi widzowie najpewniej wynudzą się na filmie, w którym tytułowy tajemniczy ogród pojawia się po pół godzinie, a i tak jego magia nie jest należycie wykorzystana. Nie przypadkiem jedynym sympatycznym stworzeniem w tym filmie jest pocieszny psiak, może dlatego że nie ma żadnych kwestii do wypowiadania. Polski dubbing również nie pomaga. Roksana Węgiel to wiadomo zabieg marketingowy, jednak jej umiejętności dubbinowe skutecznie zniechęcają do oglądania filmu. A Wojciech Malajkat tylko wyolbrzymia sztywną postać wuja.

To niestety kolejny przykład po „Pinokiu”, gdy zbyt realne, a przez to przygnębiające ukazanie świata plasuje film zbyt daleko od grupy docelowej, jakim ze względu na pierwowzór jest młodsza grupa odbiorców. A dla nich nie zapewnia film odpowiedniej dawki dziecięcego podejścia do rzeczywistości, co było silnym atutem wersji z 1993 roku. Nie ma więc sensu ryzykować z dzieckiem wizyty w kinie w tak trudnym okresie.

Plusy:

+ scenografia, charakteryzacja, kostiumy

+ pochwała przyjaźni

+ ukazanie trudu okresu żałoby

+ sympatyczna psina

Minusy:

- antypatyczne postacie

- monotonna kompozycja narracji

- smutna wizja świata

- brutalne porównanie do wersji z 1994 roku

- sztywny Colin Firth

- polski dubbing