„Słudzy” – Pacem in terris (ocena 6/10)

Wiarygodny obraz stosunków na linii kler – władza komunistyczna, w najmniej religijny kraju obozu radzieckiego.

Dwóch nowych seminarzystów z prowincji styka się z dwojakim zaangażowaniem osób duchownych w narzucony przez Związek Radziecki system komunistyczny w Czechosłowacji.

Takie czasy przyszły, ze nawet zalążek wiarygodności w ukazaniu Kościoła Katolickiego należy zauważyć i pozytywnie odnotować. Stosunki na linii Kościół – władza komunistyczna były bardzo skomplikowane, co dotyczyło wszystkich krajów bloku i przełożyło się również na okres po przełomie politycznym. Była organizacja, która w jawny sposób nawiązując do nazwy encykliki papieskiej sugerowała podwładność komunistom, ale były też heroiczne akcje jak głodówka seminarzystów. Czeskiemu reżyserowi udaje się ukazać pełną paletę, aczkolwiek robi to w sposób zawoalowany i zrozumiały jedynie dla osób znających temat. Film operuje obrazem, ujęciami, szczegółami. Może trochę przypominać stylem słynną „Wielką ciszą” – niektóre sceny są nawet czytelnym nawiązaniem. Nie można jednak także odmówić intencji twórczej – jak chociażby scena symbolizująca jedność seminarzystów poprzez wspólne odbijanie piłeczki pingpongowej. W pewnym momencie jednak pomysłów zaczyna brakować – film jest zbyt krótki i w drugiej fazie zaczyna narracyjnie rozczarowywać.

Głównym atutem pozostaje więc pomysł na ukazanie rzeczywistości klasztornej. Operowanie bielą w zestawieniu w mroczne ciemne zdjęcia nocne. Tworzą one klimat i nastrój. Stąd zapewne obecność na festiwalu Camerimage. Film miał nawet wejść do kin w listopadzie, ale pechowo trafił na okres zamknięcia kultury ze względu na pandemię.

Plusy:

+ wiarygodność

+ nastrojowość

+ symboliczność

+ operowanie bielą i czernią

Minusy:

- zbyt zawoalowane

- nieczytelne dla współczesnego widza

- brak pomysłu na rozwinięcie tematu

- pechowy brak premiery kinowej

Zwiastun:

tytuł oryginalny: Služobníci