„Na zachodzie bez zmian”: Pierwsza Wojna Światowa (ocena: 7/10 – za wojenność)

Poruszająca adaptacja antywojennej książki.

Trzeci rok I Wojny Światowej. Młodzi niemieccy ochotnicy z zapałem wstępują do armii.

To nie pierwsza adaptacji wojennej powieści Ericha Marii Remarque’a uznawanej ze najbardziej pacyfistyczną. Pierwsza Wojna Światowa, niezwykle krwawa dla żołnierzy, idealnie oddawała bezsens konfliktów zbrojnych. Najnowszy film niezwykle trafnie oddaje przesłanie książki, mimo że mocno odchodzi od wierności adaptacyjnej.

Film buduje klimat specyfiki machiny wojennej. Począwszy od systemu rekrutacji bazującej na wydumanym patriotyzmie, poprzez zderzenie z realiami walki w okopach, po bezsensowne przedłużanie walki i ryzyka kolejnych ofiar. To że II Wojna Światowa pobiła wyobraźnię bezsensownością ofiar cywilnych nie zmienia bilansu tej sprzed dwóch dekad: miliony ofiar żołnierzy przy praktycznie nie naruszonej linii frontu dobitnie ukazuje bezsens konfliktu. Chyba żaden film także dobrze nie oddaje tej specyfiki. Odbywa się to poprzez przedłużane sceny, liczne odniesienia do stabilności przyrody, ale także ukazanie działań decydentów. Z punktu widzenia jednostki, żołnierza niemieckiego, to niezwykła niegodziwość. Usprawiedliwiania buńczucznymi porównaniami wojny do partii szachów, gdzie pionki poświęcane są bez zmrużenia okiem, tylko potęgują przekaz.

Ten poruszający, dopracowany w każdym calu, film powinien być wojennych hitem dystrybucyjnym. Niestety doczekaliśmy czasów, gdy nawet tak trafne wojenne historie trafiają bezpośrednio pod strzechy, co odbiera im wiele z siły przekazu. NIE dla Netflixa, TAK dla dystrybucji kinowej.