„Na rauszu” – minimum pół promila (ocena 6/10)

Jeden z ważniejszych filmów roku, w którym często alkohol stawał się jedyną rozrywką.

Nauczyciel historii wraz z trójką innych postanawia przetestować teorię o pozytywnym wpływie alkoholu na aktywność zawodową. W trzech etapach doprowadzają się do stanu lekkiego podchmielenia, indywidualnej dawki oraz maksymalnego spożycia.

Już sam motyw wyjściowy, jakkolwiek oryginalny, stanowi pułapkę. Spożywanie alkoholu i zachowania po tymże najczęściej wywołują rozbawienie. Tymczasem alkoholizm jest poważną chorobą i problemem społecznym. Twórcy próbują balansować pomiędzy tym postrzeganiem picia, momentami idą w kierunku tragikomizmu, ale film kończą raczej radosną sekwencją. Nieuniknione jest, że widz będzie się głównie śmiał, co może być dyskomfortem dla osób których ten problem dotknął osobiście.

Film jest zrealizowany w stylu paradokumentalnym, z trochę monotonną manierą skandynawską. Ma jednak żywsze momenty, a przede wszystkim całość trzyma aktorstwo – to wyczyn wiarygodnie zagrać osobę podchmieloną. Stąd liczne nagrody na festiwalach. Duża też szansa na dostrzeżenie podczas gali oscarowej, chociaż po roku pandemicznym siłą rzeczy konkurencja jest mniejsza. Film wchodzi do kin z dużym opóźnieniem, ale może za to stać się hitem komercyjnym, bo dość dobrze pasuje do ogólnych nastrojów społecznych.

Plusy:

+ oryginalny motyw

+ próba balansowania na granicy tragikomizmu

+ paradokumentalna forma

+ dobre aktorstwo

+ liczne nagrody na festiwalach, faworyt oscarowy

Minusy:

- zbyt zabawne podejście

- monotonne skandynawskie maniery

- spóźniona dystrybucja kinowa

Zwiastun: