„Dziennik blokady” – oblężenie Leningradu (ocena 8/10)

Wstrząsający obraz gehenny ludności cywilnej w trakcie wielomiesięcznego oblężenia miasta.

Po wypowiedzeniu Związkowi Radzieckiemu przez Hitlera wojny faszystowska armia w kilka miesięcy dociera pod Leningrad. Tam rozpoczyna wielomiesięczne oblężenie mające na celu zdobycia miasta bez walki.

Rozpoczyna się od idyllicznej sceny z obozu wojsk niemieckich, gdy szykowna dama dostępuje zaszczytu rozpoczęcia codziennego ostrzału artyleryjskiego. Gdy akcja przenosi się do miasta ujawnia się widok wstrząsający: masowo umierający z głodu i chłodu ludzie. Wysiłkiem jest wywiezienie ciała najbliższej osoby do kostnicy. Bohaterka filmu podejmuje dramatyczną próbę odnalezienia ojca.

Film operuje długimi scenami oraz czernią i bielą. Podkreśla to gehenną zwykłego człowieka. Samej wojny nie ma w tym wiele – to głównie walka z własnym organizmem osłabionym brakiem pożywienia i dotkliwym mrozem. Historia oparta na pamiętnikach opowiadana jest głównie z offu – pozbawieni człowieczeństwa ludzie prawie się nie komunikują. Fantastyczne oddanie rzeczywistości przez zdjęcia, kostiumy, scenografię, a na dodatek symboliczna muzyka Mozarta – chociaż głównie w nim filmie operuje się ciszą.

Powstał film ukazujący wstrząsający obraz wojennych konsekwencji dla ludności cywilnej. Nawet jeżeli same kwestie militarne są jedynie objaśniane w napisach to wydźwięk antywojenny jest wyraźny. Szkoda że film nie przebił się od dystrybucji kinowej, bo obejrzenie go na dużym ekranie wzmacnia i tak mocny przekaz.

Plusy:

+ wstrząsający obraz gehenny mieszkańców oblężonego miasta

+ wydłużane sceny pogłębiające poczucie tragizmu

+ operowanie czernią i bielą

+ drobiazgowa scenografia i kostiumy

+ idealne do przesłania operowanie narracją z offu

+ kolorowe przerywniki

+ muzyka Mozarta

+ dokumentalna forma

Minusy:

- ubogie naszkicowanie kontekstu wojennego

- pretensjonalna końcówka