„Andriej Tarkowski. Świątynia kina” – ojcobiografia (ocena 6/10)

O swoich filmach opowiada syn jednego z największych twórców filmowych korzystając z licznych materiałów archiwalnych. Produkt głównie dla zwolenników stylu słynnego reżysera.

W kolejnych rozdziałach rosyjski reżyser zestawia etapy swojego życia ze stworzonymi dziełami filmowymi.

To dzieło osobiste. Jakby tłumaczące niełatwą w odbiorze twórczość filmową. Zainteresuje tych, którzy te filmy dobrze znają i potrafią odpowiednio interpretować. Kino Tarkowskiego nigdy nie znajdzie poklasku wśród widzów szukających li tylko rozrywki i łatwego odbioru. Przekłada on w swoich dziełach wewnętrzne przemyślenia, zapatrywania na istotę świata i człowieczeństwa. Szczególnie w końcowej fazie bardzo mocno wybrzmiewają rozważania religijne i teologiczne. Po części dokument tłumaczy i zwraca uwagę na kluczowe sceny filmów Tarkowskiego. Nie zastąpi jednak obcowania z samymi pierwowzorami.

Dokument nie przyciąga swoją formą. To monotonna narracja, głównie z offu, czarnobiałe zdjęcia. Sama forma dokumentalna jakby dopasowywała się do stylu fabularnego, o którym opowiada. Nie forma ma tutaj skłaniać do rozważań, ale przesłanie płynące z ekranu.

W Polsce twórczość Tarkowskiego jest niezwykle popularna. Nic dziwnego, że dokument zyskał przychylność już na dwóch polskich festiwalach. Ma pewnie szanse pojawienia się w kinach studyjnych, o ile te przetrwają jeden z trudniejszych okresów w historii kina – pandemię 2020.

Plusy:

+ osobiste

+ przegląd twórczości

+ rozważania moralne i teologiczne

+ unikalne archiwalia

Minusy:

- wymagana znajomość filmów autora

- specyficzne podejście do twórczości

- brak informacji o śmierci bohatera

Zwiastun: