„Euforia istnienia” – Éva Fahidi (ocena 6/10)

Osobiste i specyficzne spojrzenie na tragiczne doświadczenia wojenne w formie stanowiącej afirmację życia.

Éva Fahidi – węgierska żydówka, w trakcie wojny straciła całą rodzinę. Po latach chce wyrazić swoje doświadczenia, pomimo zaawansowanego wieku 90 lat, w projekcie tanecznego przedstawienia teatralnego.

Bohaterka tego filmu jest postacią niezwykłą, wręcz fascynującą. Aktywności, optymizmu i sprawności fizycznej mogą jej pozazdrościć ludzie o pokolenia młodsi. Projekt przedstawienia teatralnego wydaje się szalony i kontrowersyjny, ale finalnie wychodzi udanie. Można mieć co prawda wątpliwość do tak intymnego obnażania swoich uczuć, ale jeżeli taka jest wola bohaterki, to trudno mieć zastrzeżenia. Końcowa scena przenikania starszej kobiety i nagiej młodej artystki to sztuka najwyższych lotów.

Tragiczny los w trakcie wojny opowiadany jest w sposób osobisty, emocjonalny, wyrazisty, ale nad wyraz precyzyjny. Autorzy filmu dają pełną swobodę bohaterce, której świadectwo jest wstrząsające. Mimo takich przeżyć, podeszłego wieku, wola i afirmacja życia budzi niezwykle pozytywne emocje. Tytuł tej produkcji najlepiej oddaje jej przesłanie.

Forma dokumentalna została dostosowana do przekazu. Kamera jest niezwykle blisko bohaterek, bo należy tutaj uwzględnić również młodą tancerkę. Piękno tego filmu wyraża również choreografia i ujęcia scen teatralnych. Nie dla każdego widza to będzie atrakcyjne, bo są momenty gdy forma zakrywa treść. Może brakuje chociażby szerszego spojrzenia na życie bohaterki, na przykład w okresie powojennym. To jednak niezwykła wartość, że zdecydowała się tym projektem podsumować trudne i tragiczne, ale jakże piękne życie. Dla tych co pamiętają te tragiczne czasy, a także dla tych którzy żyją w jakże innym świecie.

Plusy:

+ osobiste

+ odważne

+ gloryfikacja życia

+ postać protagonistki

+ choreografia i zdjęcia

+ trafny tytuł

+ ujęcia zbliżeniowe

Minusy:

- ryzykowny pomysł

- obnażanie fizyczne i psychiczne

- mało zrozumiałe dla współczesnego widza