„Nieobliczalny” – zakaz trąbienia (ocena 7/10)

Skutecznie powinno oduczyć nerwowego pośpieszania opieszałych współużytkowników dróg.

Kobieta odwożąc syna do szkoły nerwowo pośpiesza kierowcę nie reagującego na zielone światło. Brak przeprosin za zbyt natarczywe trąbienie wywołuje furię rozpoczynając ciąg tragicznych zdarzeń.

Steven Spielberg filmem z 1971 roku „Pojedynek na szosie” pokazał potencjał rywalizacji pomiędzy kierowcami. Temat życiowy, bo prawie każdy doświadcza na drogach zarówno agresji innych, jak i sam za „kółkiem” przemienia się w mściwego potwora. Umiejętne budowanie napięcia daje potencjał do emocjonującego thrillera, a finalnie walki o przetrwanie.

„Nieobliczalny” po dość przydługim wstępie staje się klimatycznym dramatem kobiety walczącej o życie najbliższych. I swoje. Film jest lepszy, gdy buduje napięcie, a zagrożenie sprowadza się do samotności w zamkniętym samochodzie. Później rażą nielogiczności zachowania bohaterki, przesadna agresja rywala i jego absurdalna odporność na uszkodzenia ciała. Jednak nawet w tej fazie sprawny montaż i poprawna realizacja scen pozwala emocjonować się krwawymi wydarzeniami.

Atutem jest charyzmatyczna rola czarnego charakteru Russella Crowe, którego tusza akurat w tej produkcji jest przydatna. Nieźle wypada również w głównej roli Caren Pistorius, dzięki czemu można przymknąć oko na niekonsekwencje i błędy decyzji protagonistki.

Po okresie pandemii to pierwszy film, który mógłby przyciągnąć szerszą publiczność. Niestety nawet sale multipleksów świecą pustkami. Trudno będzie kulturze odzyskać widzów, po tym jak się okazuje mało uzasadnionym zamknięciu ośrodków na ponad dwa miesiące. Tak jakby w kinach było łatwiej się zarazić, niż na przepełnionych plażach lub tętniących życiem pubach.

Plusy:

+ życiowy pomysł konfliktu na drodze

+ dobre tempo

+ emocjonujące

+ charyzmatyczny Russell Crowe

+ poprawnie zmontowany

Minusy:

- nieuzasadniona agresja

- przesadna odporność

- mało wiarygodne

- przydługawy wstęp

- okrucieństwo scen