„Asystentka” – #MeeTo (ocena 5/10)

Jeżeli tak ważny temat ma być prezentowany w tak nudnej formie to przyniesie efekt odwrotny do zamierzonego.

Bohaterka tego filmu Jane pracuje jako asystentka. Jej zakres obowiązków jest szeroki, bo jak to często bywa załatwia także prywatne sprawy swojego szefa. Zależy jej jednak na karierze, traktuje więc wszystkie polecenia skrupulatnie, nie skarżąc się na przekraczanie zakresu obowiązków służbowych.

Mobbing w pracy jest niezwykle istotny, a jednocześnie pomijany w kinie. Może dlatego, że w ostatnim okresie wiele przypadków nienależytego traktowania pracowników pochodziło właśnie z tej branży. W tym filmie lekceważenie praw pracownika jest ledwo widoczne. Dziewczyna nie jest w sposób widoczny poddawana presji psychiczne, a tym bardziej fizycznej. Tylko, że bardzo często właśnie mobbing ma tak niedostrzegalne dla otoczenia formy.

Problem w tym, że takie ukazanie tematu jest mało czytelne dla widza. Przez większość filmu bohaterka się snuje, niewiele ciekawego się w jej dniu pracy dzieje. Owszem coś tam nadprogramowego robi, ale dla wielu widzów to zwykłe codzienne czynności. Nie pomaga w tym kreacja znanej do tej pory z serialowych sukcesów Julii Garner. To na niej bowiem spoczywa ciężar ukazania swojego wewnętrznego bólu i sprzeciwu. Albo dostała zbyt miałki scenariusz, albo nie dała sobie wystarczająco rady.

Film nie pojawił się w dystrybucji kinowej, a oglądanie go z lektorem i w domowych warunkach uniemożliwia odebranie klaustrofobicznego klimatu: akcja bowiem toczy się ciągle w tych samych, zamkniętych, biurowych przestrzeniach, zdjęcia są ciemne, ujęcia mało atrakcyjne. Jak już szukać wzoru dla tego rodzaju tematu to przychodzi na myśl „Diabeł ubiera się u Prady”. Z drugiej strony takie powolne narastanie wewnętrznej frustracji może prowadzić do szczególnie niebezpiecznych zachowań. Film jednak nie prowadzi do żadnej puenty, kończy się równie nijako jak przebiega przez cały czas. Tyle, że jest w miarę krótki więc łatwo dotrwać.

Plusy: