Jumanji: Następny poziom – strusie i goryle (ocena 8/10)

Niespodziewanie Jumanji wyrasta na najzabawniejszą obecnie serię przygodową.

W realu bohaterom nie powodzi się idealnie. Spancer jakoś nie może ułożyć sobie związku z Marthą. To skłania go do powrotu w świat wirtualny, mimo zapewnień że poprzednia przygoda była ostatnią. Przyjaciele nie mogą zostawić go samego, a dołącza do nich para staruszków – kiedyś wspólników w prowadzeniu restauracji.

Scenarzyści nie boja się eksperymentować wprowadzając nowe motywy i bohaterów. Motyw ogólny pozostaje stały, bo to wciąż wejście ze świata realnego do wirtualnego, gdzie trzeba wykonać finalnie przewidywalne zadanie. Jednak twórcom udaje się podtrzymać napięcie, a ograne motywy wciąż wyglądają na świeże. Duża w tym zasługa aktorów, którzy muszą zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, ale jak się okazuje Jack Black i Dwayne Johnson (kto by się spodziewał) radzą sobie znakomicie bawiąc się swoimi rolami.

Okrasą filmu są dwie dynamiczne sceny ze zwierzętami – jedna wykorzystana także w trakcie napisów końcowych. Co jednoznacznie sugeruje, że powrót do gry jest nieunikniony. Jak ma to być zabawa na takim poziomie to jedynie przyklasnąć. O poczucia humoru i kreatywności wciąż nie brakuje. Dodatkowo zupełnie nie przeszkadza, a może nawet pomaga brak znajomości poprzedniej części. Twórcy zaskakującą sprawnie układają wszystkie klocki. Ograniczono aluzje erotyczne, dzięki czemu film może zostać skierowany także do młodszej publiczności.

Film świetnie wypadł w konwencji trzech ekranów ScreenX w warszawskim kinie Galerii Mokotów, właśnie ze względu na dynamiczne sceny ze strusiami i małpami.

Oczywiście nie jest to wielkie kinowe przeżycie, zapomina się po wyjściu bardzo szybko – ale zabawy jest sporo. Dla uważnych widzów nawet więcej.

Zalety:

+ nowe pomysły

+ podjęte wyzwanie aktorskie

+ znakomity Jack Black

+ kreatywność

+ dynamiczne sceny ze strusiami i gorylami

+ utrzymany poziom poczucia humoru

+ wersja ScreenX

Wady:

- przewidywalność

- powtarzalność motywu