#Jestem M. Misfit – żenująca Radwańska (ocena 4/10)

Mocny kandydat na najbardziej żałosną premierę kinową, ale kto ani razu się z politowaniem nie uśmiechnął niech pierwszy rzuci kamieniem.

Julia Morska, ku swoje rozpaczy, musi ze względu na decyzję rodziców opuścić USA i przeprowadzić do zapyziałej Polski kojarzonej z bigosem i flagami. W liceum dziewczyna ma trudny start, mimo sukcesów w Stanach, nie mogąc załapać się do żadnej grupy zostaje określona jako niepasująca. Szkołą rządzi bowiem długowłosa laleczka z pomocą swojej świty.

Nie ma tutaj oczywiście mowy o jakiejkolwiek próbie odwzorowania szkolnej rzeczywistości – przerysowania są zbyt głębokie i naruszają jakąkolwiek logikę życia w szkole. Zapewne nie przeszkadza to odbiorcom docelowym, do których przeznaczony jest ten film, ale już bywalcy sal kinowych mogą przeżyć prawdziwa drogę przez mękę w trakcie seansu. Poziom dialogów, teksty, logika postępowania, czy też w końcu aktorstwo woła o pomstę do nieba. Ale w tej głupocie jest logika i naprawdę nie sposób kilkakrotnie uśmiać się z głupoty twórców.

Film jest kolorowy, ma dobre tempo, jest całkiem nieźle zmontowany. Lepiej wypadają te postacie negatywne, które są wyraziste i może nawet odpowiadają sennym koszmarem z okresu liceum. Dopracowano również kostiumy i scenografię.

Gdy już wydaje się, że można bez bólu dotrwać do końca seansu pojawia się kompletnie niepotrzebny epizod ze znaną, była tenisistką który wywiera traumatyczne piętno na całe to „dzieło”. Ale OK, ja chcecie mieć spokój z nastolatkami i jej wysłać do kina – to powinna być w miarę dobra propozycja. Bo akurat dla tej grupy docelowej kino nie miało do tej pory zbyt wielu propozycji, a polskie kino to w ogóle.

Plusy: