Złota – dzika reprywatyzacja (ocena 4/10)

Tematyka zwrotu reprywatyzowanych kamienic i powołanej komisji sejmowej doczekała się propagandowego, skrajnie lewackiego - dokumentu. Acz całkiem dobrze zrealizowanego.

Kamienica przy ulicy Złotej została odzyskana przez wnuka żydowskiej właścicielki ocalałej w okupacji. Krzysztof ze swoją żoną Idą zarządzają lokatorami, wśród których jest prawdziwa wieża Babel: homoseksualiści, Afgańczyk z Ukrainą, starszy pan pracujący w parku w Powsinie, uchodźca z Syrii.

W filmie dosyć chaotycznie ukazani są mieszkańcy kamienicy. Na pierwszy plan wychodzą jej właściciele, którzy także tam mieszkają, rzekomo dbając o innych lokatorów (chociaż nie odpuszczają im zaległości w opłatach). Powołanie komisji sejmowej Patryka Jakiego stwarza zagrożenie jej utrzymania. I ten wątek niestety sprowadza film na poziom marnej agitki propagandowej. W żaden sposób bowiem nie jest wyjaśnione źródło kłopotów właścicieli. Ich intencje są pozornie krystalicznie, a ten zły nowy polski rząd, który tępi parady równości, a zapewne też Żydów i imigrantów, chce im zwyczajnie ukraść (co zresztą się ziści) ich własność. Jak było naprawdę wie każdy który chociaż trochę zainteresował się problemem dzikiej reprywatyzacji w Warszawie. I takie wybiórcze przedstawianie sprawy trafi co najwyżej do ideologicznych zatwardziałych wrogów obecnej władzy. Ale żeby obraz był pełny w tle parada równości i trudny los emigrantów w Polsce (ciekawe jak się w tak faszystowskim kraju w ogóle uchowali).

Jedynym pozytywnym bohaterem filmu jest Pan Czesław, były księgowy, obecnie aktywny sportowo w parku w Powsinie, którego umiejętności siatkarskie zawstydziłyby niejednego młodzieniaszka.

Film może się podobać operatorsko. Co prawda zdjęcia z góry są nadużywane, ale robią ładne wrażenie. Tak samo jak inne sceny, w których kamera jest ustawiono w ciekawy sposób. Szkoda, że z ekranu płynie mało ciekawy, a przede wszystkim nieobiektywny przekaz.

Zwiastun: