Blanka – muzyka łagodzi obyczaje (ocena: 5/10)

Pozostający w klimacie kina azjatyckiego, wolny w narracji, z niewykorzystanym potencjałem fabularnym.

Blanka (Cydel Gabutero), nastoletnia bezdomna sierota na ulicach biednej Manili, utrzymująca się drobnymi kradzieżami i żebractwem, poznaje niewidomego grajka ulicznego. Wspólnie próbują znaleźć nowy pomysł na życie. Dziewczynka jest rezolutna i dynamiczna, a starszy Peter stonowany, doświadczony życiem.

Gabutero przykuwa uwagę, ale niestety nawet w tak krótkim filmie zaczyna powoli nużyć. Wynika to z kompletnego braku pomysłów scenariuszowych, a jeżeli takowe się pojawiają (znaleziona praca w klubie) to mają marne podstawy. Utrzymane jest to w pozytywnym nastroju, bohaterka oraz jej przyjaciel pozwalają się lubić, ale na dłuższą metę to jednak nie wystarcza. Dysonans pomiędzy klimatem pozytywnego kina familijnego, z sympatycznymi bohaterami, a obrazem trudnej rzeczywistości przesiąkniętej przestępczością jest zbyt rozstrzelony.

Opowiadana historia byłaby dobrym materiałem na przemyślane kino społeczne. Ukazanie odmiennego losu dziecka na niesprawiedliwym świecie mogłoby być obrazem dla widza w wysoko rozwiniętym kraju, z jakimi problemami mogą borykać się rówieśnicy, którzy mieli nieszczęście urodzić się w biedniejszych miejscach globu. Ta okazja została zmarnowana przez brak pomysłów, myśli przewodniej, a przede wszystkich nie satysfakcjonującą puentę. Przez co nawet skrócony do niewielu ponad godzinę czas filmu wywołuje nudę.

Lepiej wychodzi wątek rodzinny, acz pomysł żeby szukać matki poprzez ogłoszenia jest co najmniej irytujący.

Ogólnie może i warto obejrzeć, ale pomysł żeby wprowadzać do kin sprzed trzech lat to tylko Stowarzyszenie Nowe Horyzonty. Oczywiście dostępne tylko na pojedynczych seansach w wybranych kinach studyjnych.

Zalety: