Paweł, apostoł Chrystusa – chrześcijaństwo (ocena: 7/10)

Kino religijne atakuje szeroką ławą. Po lekko feministycznej „Maria Magdalena” tym razem produkcja o Pawle czyli Szawle z Tarsu, faryzeuszu który po spotkaniu z Chrystusem nawrócił się i został żarliwy wyznawcą nowej religii. Ale nie tylko o nim. A może nawet nie głównie o nim.

Akcja toczy się w Rzymie, tuż po oskarżeniu chrześcijan przez Nerona o podpalenie miasta. Wyznawcy Chrystusa są prześladowani w sposób drastyczny: paleni jak pochodnie, wystawiani jako żer dla lwów podczas igrzysk. Paweł uznawany za przywódcę zostaje osadzony w więzieniu z wyrokiem śmierci Nerona poprzez ścięcie. Łukasz, szanowany grecki lekarz mający również kontakty wśród Rzymian decyduje się na niebezpieczną misję dotarcia do Pawła i spisania jego nauk. Więzieniem szefuje skrupulatny legionista, wierzący w rzymskie bóstwa, u których szuka ratunku dla swojej chorej córki. Nie pojmani chrześcijanie tymczasem kryją się w obawie przed kolejną falą aresztowań. Narasta wśród wielu z nich rządza zemsty na okrutnej władzy Nerona, nie przystająca do nauk Chrystusa o miłości również do prześladowców i wrogów.

Sam Paweł jest przedstawiony jako postać tragiczna, która nie może wyzwolić się ze wspomnień swojego życia. W filmie przedstawiono to w formie krótkich, ale bardzo wyrazistych retrospekcji, atrakcyjnych również realizacyjnie. W obliczu śmierci Paweł restrykcyjnie podchodzi do nauczania Chrystusa wyznając zasadę dobra wobec zła, czym hamuje popędy wielu współwyznawców.

Paweł jest jednak tylko tłem dla dwóch pozostałych bohaterów filmu. Łukasz to człowiek nauki, doświadczony lekarz, który do życia podchodzi pragmatycznie. On także zostaje wyznawcą wiary w zmartwychwstanie Chrystusa, w spisywaniu historii Pawła widzi swoją misję. Charakterystyczne jest jego zetknięcie z rzymskim legionistą, który w tym filmie staje się postacią najbardziej tragiczną. Uwięziony w swojej wierze w rzymskich bożków, bezradny w obliczu choroby, musi zdać się na łaskę tych, których więzi. Nawet jednak uwidocznienie dobra chrześcijan nie przekonuje go do tej religii, czym staje w opozycji do Pawła.

Te trzy splatające się ze sobą indywidualne historie są uniwersalnym przełożeniem postaw ludzi wobec chrześcijaństwa. Siłą filmu jest ich bardzo rzetelna prezentacja, bez zbytniego patetyzmu, czy też oceniania niewłaściwych postaw.

Produkcja Andrew Hyatta to film mroczny, zrobiony z dbałością o szczegóły: kostiumy, charakteryzacja, plenery. Czuć klimat epoki, okrucieństwo rzymskiego władcy i entuzjazm wyznawców nowej religii połączony z obawą o swój los. Udało się reżyserowi bardzo dobrze oddać skalę i okrucieństwo prześladowań nie epatując nazbyt drastycznymi scenami. Taki był początek chrześcijaństwa, gehenna pełna wątpliwości i skłaniająca do podjęcia czynnego oporu.

Do projektu zostali zaangażowani solidni aktorzy, w końcu Jim Caviezel ma w swoim dorobu bardzo słynną filmową rolę Chrystusa. Polski dystrybutor postanowił to zepsuć wprowadzając film jedynie w wersji z dubbingiem (aczkolwiek przyzwoicie zrobionym), czym po raz kolejny sprowadza poziom artystyczny filmu religijnego do biblijnych opowiastek wyświetlanych w salkach katechetycznych. Nie zrozumiałe podejście, w kontekście zawsze obecnej krytyki kina religijnego w wielu mediach. Wartość artystyczna produkcji szybko umyka i czujemy się na sali kinowej jak na podrzędnej produkcji. Wielka szkoda, bo film zasługuje na znacznie lepsze potraktowanie. Ale i tak dobrze, że w ogóle zaczynają się pojawiać tego typu produkcje w szerszej dystrybucji, można przecież spokojnie założyć że historia Pawła jest praktycznie nieznana wśród rzeszy niedzielnych katolików. A rzymski legionista idealnie odpowiadałby dzisiejszym sceptykom nauki Kościoła.

Poza tym jeżeli w projekt muzycznie zaangażował się J. A. Kaczmarek to nie może to być zły film, jak chciałoby wielu nagminnych krytyków kina religijnego.

Zwiastun: