Kobiety mojego życia – dobre, słabe i francuskie (ocena 3/10)

Są: filmy warte obejrzenia, filmy niewarte obejrzenia, i filmy francuskie …

Reżyser filmowy Ismaël (Mathieu Amalric) musi zmierzyć się z powrotem żony Carlotte (Marion Cotillard) której to szukał od 20 lat. To również wyzwanie dla obecnej partnerki - Sylvii (Charlotte Gainsbourg) mieszkającej z twórcą w domku przy plaży. Bohater dodatkowo jest w trakcie tworzenia nowego filmu, na wpół politycznego, na wpół sensacyjno-szpiegowskiego.

Reżyseria tego filmu leży i kwiczy. Panuje wszechobecny chaos, wątki są rwane, nie wciągające, gatunkowo zmienia się kilka razy. Główny motyw, do którego chciał chyba nawiązać polski dystrybutor zmieniając oryginalny tytuł, miał swój potencjał, ale tylko jedna scena, rozmowy dwóch pań na plaży, go wykorzystuje. Jeżeli natomiast, jak wskazuje francuski tytuł „Duchy Ismaela”, miał to być film o kryzysie twórczym reżysera porażka jest na całej linii, szczególnie że taki temat w historii kina ma swoich uznanych prekursorów (kultowe „Osiem i pół”).

Scenariusz jest fatalny, chyba każdy z trójki scenarzystów pisał go bez wiedzy o pracy swojego współpracownika. Pewnie niewiele się z tego i tak dało skleić, ale na nieszczęście tej produkcji – próbowano.

Quentin przy okazji filmu „Wszystkie pieniądze świata” wysnuł teorię, że nie ma dobrych aktorów, są tylko dobre role do zagrania. Idąc tym tropem można powiedzieć, że każdy dobry aktor polegnie w słabej roli. Tutaj mamy klasyczny przykład, bo ani Amalric, ani dwie utalentowane aktorsko panie: Cotillard i Gainsbourg nie przykuwają uwagi, a wręcz irytują w trakcie postępu „akcji”.

Prawdziwą męką jest więc ślęczenie nad tym filmem w kinie, nic dziwnego że zniknął z ekranów, szybciej niż się na nich pojawił. No cóż – francuskie kino. Wypada jedynie współczuć widzom festiwalowym z Cannes (to tam gdzie daliśmy niezłego czadu w 2016), bo nie wiedzieć czemu ta produkcja została wybrana jako film otwarcia.